คดีได้ความว่าจำเลยถูกมหาเถระสมาคมสั่งให้บัพพาชนิยกรรมออกจากวัดท่าช้าง เจ้าคณะจังหวัดนครนายกจึงสั่งให้จำเลยออกจากวัดท่าช้างภายใน ๓ วัน จำเลยได้ทราบคำสั่งแล้วก็มิได้ออกไปกรมการอำเภอได้สั่งให้จำเลยออกจากวัดตามคำสั่งของเจ้าคณะจังหวัดจำเลยก็หาออกไม่ โจทก์จึงขอให้ลงโทษจำเลยฐานขัดขืนคำสั่งเจ้าพนักงาน

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโดยกล่าวว่าคำสั่งของเจ้าคณะจังหวัดและอำเภอที่อาศัยคำสั่งของประธานกรรมการมหาเถระสมาคมยังไม่ชอบด้วยกฎหมาย

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคำสั่งของมหาเถระสมาคมเปนคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย เมื่อจำเลยขัดขืนย่อมมีผิดตามมาตรา ๓๓๐ (๒) ให้ปรับ ๒๐ บาท

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีเรื่องนี้ต้องเดินตามแบบอย่างคำพิพากษาฎีกาที่ ๖๖๗/๒๔๗๘ เพราะในเรื่องนี้เปนเรื่อง+ขัดคำสั่งพระตามธรรมดากฎหมายบัญญัติให้พระภิกษุผู้มีอำนาจเหนือมีอำนาจทำทัณฑ์กรรม์ได้ด้วยตนเองแล้ว จะเอาโทษแก่พระภิกษุฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานซ้ำอีกฐานหนึ่งหาได้ไม่เพราะตาม ม.๔๑ แห่งพ.ร.บ.ปกครองคณะสงฆ์นั้นถ้าภิกษุรูปใดขัดขืนมหาเถระสมาคมย่อมมีอำนาจ+ทัณฑกรรมได้และ ม.๔๐ ก็ได้บัญญัติหน้าที่ของเจ้าพนักงานปกครองท้องที่ในการให้ความช่วยเหลืออุดหนุนเจ้าคณะในการจัดการให้เปนไปตามพ.ร.บ.นี้ ฉะนั้นคำสั่งของคณะกรมการอำเภอรายนี้จึงมิชอบด้วยกฎหมายจะเอาโทษแก่จำเลยมิได้ จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา