ลักษณที่จะลงโทษจำเลยฐานหมิ่นประมาทตามมาตรา ๒๘๒ แห่งประมวลอาญานั้น จะต้องได้ความว่า จำเลยมีเจตนาจะใส่ความหมิ่นประมาทเขา

ค.ต้องหาว่า เปนคนร้ายลักทรัพย์ อำเภอไต่สวน ค. ให้การต่อหน้าอำเภอ แลต่อหน้าคนอื่น ๆ ปฏิเสธว่ามิได้เปนคนร้าย แลต่อสู้อ้างฐานที่อยู่ กล่าวว่าในวันเวลาที่ต้องหานั้น ค.ได้ไปหาแลหลับนอนอยู่กับนางสาว ต.แล ค.อ้าง ผ.เปนพยาน ผ.ให้การประกอบสมคำ ค.อัยการจึงฟ้อง ค.ผ.โดยคำร้องทุกข์ของ ต. หาว่าจำเลยกล่าวถ้อยคำใส่ความหมิ่นประมาท ต. กระทำให้ต.เสียชื่อเสียง ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๘๒

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยได้กล่าวขึ้นในฐานที่เป็นผู้ต้องหา แลเปนพยานตอบคำถามของเจ้าพนักงานผู้มีน่าที่ไต่สวนคดี นับว่าจำเลยได้กล่าวโดยมีน่าที่แลเป็นเหตุผลที่ควรกล่าว การที่จะลงโทษจำเลยฐานหมิ่นประมาทนี้จะต้องได้ความว่าจำเลยได้มีเจตนาจะใส่ความหมิ่นประมาทเขาตามมาตรา ๔๓ แต่ทางพิจารณาคดีนี้ไม่ได้ความว่า จำเลยได้มีเจตนาจะใส่ความให้ร้าย ต.อย่างไร จึงลงโทษจำเลยยังไม่ได้ ให้ยกฟ้องโจทย์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา