คดีสืบเนื่องจากโจทก์ฟ้อง จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา ศาลชั้นต้นพิจารณาคดีโจทก์ไปฝ่ายเดียวแล้วพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 2,500,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี นับแต่วันที่ 1ตุลาคม 2538 จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ ดอกเบี้ยคิดถึงวันฟ้องต้องไม่เกิน593,750 บาท หากจำเลยไม่ชำระหรือชำระไม่ครบ ให้ยึดที่ดินโฉนดเลขที่ 62253พร้อมสิ่งปลูกสร้างที่จำนองออกขายทอดตลาดนำเงินมาชำระหนี้จนครบ ศาลชั้นต้นออกคำบังคับส่งให้จำเลยโดยวิธีปิดคำบังคับเมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน 2540 ต่อมาวันที่ 13 มกราคม 2541 จำเลยยื่นคำร้องว่า จำเลยเพิ่งทราบว่าถูกโจทก์ฟ้องเป็นคดีนี้เมื่อวันที่ 8 มกราคม 2541 เนื่องจากเพิ่งได้พบเห็นคำบังคับของศาล สอบถามคนในบ้านถึงหมายเรียกและสำเนาคำฟ้อง คนในบ้านแจ้งว่าได้รับไว้แล้วลืมมอบให้จำเลยจึงนำหมายเรียกและสำเนาคำฟ้องมาให้จำเลย หากจำเลยทราบว่าถูกโจทก์ฟ้อง จำเลยจะยื่นคำให้การสู้คดีและข้อต่อสู้ของจำเลยมีทางชนะคดีโจทก์ได้ เนื่องจากโจทก์คิดดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 3 ต่อเดือนเกินกว่าอัตราที่กฎหมายกำหนดเป็นโมฆะ และจำเลยไม่เคยผิดนัดหรือค้างชำระดอกเบี้ยแต่อย่างใด จำเลยมิได้จงใจที่จะขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณาขอให้ยกคดีขึ้นพิจารณาใหม่โดยอนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ปิดคำบังคับวันที่ 4 พฤศจิกายน 2540 จำเลยต้องยื่นคำร้องขอพิจารณาใหม่ภายใน 15 วันนับแต่การส่งคำบังคับมีผลคือภายในวันที่ 4 ธันวาคม 2540 แต่จำเลยยื่นคำร้องวันที่ 13 มกราคม 2541 จึงล่วงเลยเวลาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 208 วรรคหนึ่ง กำหนดไว้แล้ว โดยคำร้องมิได้กล่าวโดยละเอียดชัดแจ้งว่าจำเลยไม่อาจยื่นคำร้องภายในระยะเวลาที่กำหนดไว้โดยพฤติการณ์นอกเหนือไม่อาจบังคับได้อันจะทำให้จำเลยมีสิทธิยื่นคำร้องขอพิจารณาใหม่ได้ภายใน 15 วันนับแต่วันที่พฤติการณ์นั้นสิ้นสุดลง คำร้องขอให้พิจารณาใหม่ของจำเลยจึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 208 ยกคำร้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาที่จำเลยฎีกาว่า ตามคำร้องขอพิจารณาใหม่ของจำเลยได้แสดงถึงเหตุแห่งความล่าช้าครบถ้วนตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 208 แล้วนั้น เห็นว่า ตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าว การยื่นคำร้องขอให้พิจารณาใหม่ที่ล่าช้านั้น เหตุแห่งความล่าช้าจักต้องเป็นกรณีที่เป็นพฤติการณ์นอกเหนือที่ไม่อาจบังคับได้ แต่ตามคำร้องจำเลยอ้างเหตุที่ไม่ทราบเรื่องถูกฟ้องเพียงว่าคนในบ้านจำเลยลืมมอบหมายเรียกและสำเนาคำฟ้องให้จำเลย ซึ่งไม่ใช่พฤติการณ์นอกเหนือที่ไม่อาจบังคับได้ ดังนี้ ถือได้ว่าคำร้องจำเลยหาได้อ้างเหตุที่เป็นพฤติการณ์นอกเหนือที่ไม่อาจบังคับได้ดังกล่าวแต่ประการใดไม่ จึงเป็นคำร้องที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายดังกล่าวข้างต้น ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่จะต้องทำการไต่สวนคำร้อง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งยกคำร้องของจำเลยนั้นชอบแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา