คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.การพะนัน พ.ศ.๒๔๗๘ ม.๑๒(๑) และให้จำเลยใช้ค่าสินบนนำจับคนละ ๑ ใน ๔ ของค่าปรับด้วย

จำเลยฎีกาว่าอัยยการโจทก์ไม่มีอำนาจร้องขอให้ใช้ค่าสินบนนำจับ

ศาลฎีกาตัดสินว่าข้อคัดค้านนี้จำเลยมีได้ยกขึ้นว่ากันมาใช้ชั้นศาลล่างเพิ่งจะมาหยิบยกขึ้นคัดค้านในชั้นฎีกา จึงเห็นว่าเรื่องค่านำจับนี้เป็นการบังคับทางแพ่งตาม ม.๒๔๙ แห่งประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ปัญหาที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาในชั้นศาลล่างนั้น ต้องห้ามมิให้ฎีกา และปัญหาในเรื่องค่านำจับอันเป็นกรณีทางแพ่งว่าจะเป็นอำนาจของอัยยการโจทก์ฟ้องแทนผู้นำจับเองได้หรือไม่นั้น ไม่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชนอย่างไรจึงพิพากษายืนตามให้ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา