โจทก์ฟ้องว่า เจ้าหน้าที่ของโจทก์ตรวจพบว่าจำเลยซึ่งได้รับอนุญาตให้ก่อสร้างอาคาร 5 ชั้น ตามหนังสืออนุญาตให้ก่อสร้างอาคารเลขที่ 280/2528 ทำการก่อสร้างดัดแปลงต่อเติมอาคารเลขที่5/68-69 ให้ผิดไปจากแบบแปลนที่ได้รับอนุญาตกล่าวคือ ทำการติดตั้งบันไดเลื่อนจากชั้นใต้ดินขึ้นไปชั้นที่ 1 ซึ่งตามแบบแปลนไม่มีบันไดเลื่อนและใช้บริเวณชั้นใต้ดินเพื่อการอื่นโดยจำเลยมิได้รับอนุญาตจากโจทก์อันเป็นการต่อเติม ดัดแปลงซึ่งขัดต่อข้อบัญญัติกรุงเทพมหานคร เรื่องควบคุมการก่อสร้างอาคาร พ.ศ. 2522 ลงวันที่8 มีนาคม 2522 ข้อ 30 และ 88 และฝ่าฝืนพระราชบัญญัติควบคุมอาคารพ.ศ. 2522 มาตรา 22, 31, 40, 44, 45 โจทก์จึงมีคำสั่งให้จำเลยระงับการก่อสร้างดัดแปลงเคลื่อนย้ายอาคารตามมาตรา 40 วรรคหนึ่งหรือให้ระงับการรื้อถอนอาคารตามมาตรา 41 วรรคหนึ่ง และมีคำสั่งให้จำเลยดำเนินการแก้ไขและให้ยื่นคำขอรับใบอนุญาตก่อสร้างดัดแปลงหรือเคลื่อนย้ายอาคารตามมาตรา 43 วรรคหนึ่ง ต่อมาโจทก์มีคำสั่งให้จำเลยรื้อถอนอาคารดังกล่าวตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แต่จำเลยเพิกเฉย โดยไม่รื้อถอนภายในกำหนด 30 วัน และมิได้อุทธรณ์คำสั่งต่อคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ภายใน 30 วัน นับแต่วันทราบคำสั่งตามกฎหมายกำหนดขอให้บังคับจำเลยรื้อถอนอาคารด้านหน้าทางทิศใต้ซึ่งก่อสร้างเกินจากแบบแปลนขนาด 5.35 x 25 เมตร จำนวน 4 ชั้นที่จำเลยดัดแปลงต่อเติมโดยไม่ได้รับอนุญาตตามกฎหมาย รื้อถอนบันไดเลื่อนจากชั้นใต้ดินขึ้นชันที่ 1 ทำการก่อสร้างลานจอดรถในชั้นที่ 3 ถึงชั้นที่ 5 เปลี่ยนตำแหน่งและจำนวนห้องน้ำ ห้องส้วมให้เป็นไปตามแบบแปลนที่ได้รับอนุญาตให้ใช้บริเวณชั้นใต้ดินให้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ที่ได้รับอนุญาต หากจำเลยไม่ยอมรื้อถอนให้โจทก์รื้อถอนได้เอง โดยจำเลยเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการรื้อถอนทั้งสิ้น

จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง คำสั่งต่าง ๆ ของโจทก์นั้นจำเลยได้อุทธรณ์ตามกฎหมายแล้ว ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยรื้อถอนอาคารด้านหน้าทางทิศใต้ขนาด 5.35 X 25 เมตร สูง 4 ชั้น ซึ่งสร้างเกินจากแบบแปลนบันไดเลื่อนจากชั้นใต้ดินขึ้นสู่ชั้นที่ 1 ห้องน้ำ ห้องส้วมตั้งแต่ชั้นใต้ดินถึงชั้นที่ 5 และให้รื้อถอนสิ่งปลูกสร้างในบริเวณชั้นใต้ดิน ทำให้เป็นลานจอดรถตามแบบแปลนที่ได้รับอนุญาตในอาคารเลขที่ 5/68-69 หากจำเลยไม่รื้อถอนให้โจทก์รื้อถอนเองด้วยค่าใช้จ่ายของจำเลย คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่จำเลยฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้จำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างในบริเวณชั้นใต้ดินทำให้เป็นลานจอดรถตามแบบแปลนที่ได้รับอนุญาต โดยโจทก์มิได้มีคำขอให้บังคับดังกล่าวจึงไม่ถูกต้องนั้น เห็นว่า คดีนี้ตามฟ้องและข้อเท็จจริงที่ยุติแล้วฟังได้ว่า บริเวณชั้นใต้ดินของอาคาร 5 ชั้น ที่จำเลยได้รับอนุญาตให้ก่อสร้างนั้นต้องทำเป็นลานจอดรถ แต่จำเลยได้ใช้ลานจอดรถดังกล่าวเพื่อการอื่นและโจทก์มีคำขอข้อ 4 ให้บังคับจำเลยใช้บริเวณชั้นใต้ดินให้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ที่ได้รับอนุญาต ซึ่งมีผลเท่ากับขอให้บังคับจำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างในบริเวณชั้นใต้ดินออกไปเพื่อใช้เป็นลานจอดรถตามที่จำเลยขออนุญาตนั่นเอง ดังนั้น ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้จำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างบริเวณชั้นใต้ดินดังกล่าวจึงชอบแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา