คดีสืบเนื่องจากโจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาให้ลูกหนี้ (จำเลย)เป็นบุคคลล้มละลายเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน 2532 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ลูกหนี้ไว้เด็ดขาดเมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม 2532 ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2532 ลูกหนี้ว่าจ้างผู้คัดค้านรื้อห้องสำนักงาน ตกลงค่าจ้าง 85,000 บาท ผู้คัดค้านรื้อห้องเสร็จ ลูกหนี้จ่ายค่าจ้างให้แก่ผู้คัดค้านเมื่อวันที่ 28มิถุนายน 2532 จำนวน 45,000 บาท ทำให้ผู้คัดค้านได้เปรียบแก่เจ้าหนี้อื่น ขอให้เพิกถอนการชำระหนี้ดังกล่าวโดยให้ผู้คัดค้านคืนเงิน 45,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันยื่นคำร้องไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

ผู้คัดค้านไม่ยื่นคำคัดค้าน

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ผู้คัดค้านคืนเงิน 45,000 บาท แก่ผู้ร้อง

ผู้ร้องและผู้คัดค้านฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ลูกหนี้จ้างผู้ค้ดค้านรื้อห้องสำนักงานของบริษัทลูกหนี้เป็นเงิน 85,000 บาท เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2532อันเป็นเวลาก่อนฟ้องคดีนี้ประมาณ 4 เดือน และผู้คัดค้านได้กระทำการรื้อห้องจนเสร็จ โดยลูกหนี้ชำระค่าจ้างจำนวน 45,000 บาทให้แก่ผู้คัดค้านเมื่อวันที่ 28 มิถุนายน 2532 อันเป็นเวลาภายหลังฟ้องคดีนี้ไม่ถึงเดือน การกระทำของลูกหนี้เห็นได้ว่าเป็นกรณีชำระหนี้ตอบแทนในทันทีตามสัญญาจ้างตามปกติ การชำระค่าจ้างก็กระทำเพียงบางส่วน และนับว่าเป็นจำนวนเล็กน้อยเมื่อเทียบกับหนี้ที่โจทก์ฟ้องซึ่งมีจำนวนถึง 25,000,000 บาท กรณียังถือไม่ได้ว่าลูกหนี้กระทำการชำระหนี้โดยมุ่งหมายให้ผู้คัดค้านได้เปรียบแก่เจ้าหนี้อื่นผู้ร้องจึงขอเพิกถอนการชำระหนี้ของลูกหนี้ไม่ได้

พิพากษากลับ ให้ยกคำร้องของผู้ร้อง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา