โจทก์ฟ้องว่า จำเลยซึ่งเป็นลูกจ้างลักทรัพย์ของผู้เสียหายซึ่งเป็นนายจ้าง ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334, 335(11) และขอให้สั่งคืนของกลาง กับให้จำเลยคืนหรือใช้ราคาสร้อยคอทองคำ 3,200 บาทแก่ผู้เสียหายด้วย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334 ให้จำคุกจำเลย 1 ปี 6 เดือน ให้จำเลยคืนหรือใช้ราคาสร้อยคอทองคำ 3,200 บาทแก่ผู้เสียหาย

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(11)

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(11)

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ผู้เสียหายได้ว่าจ้างจำเลยให้ไปขุดมันสำปะหลังในไร่ของผู้เสียหาย โดยยอมให้จำเลยอาศัยพักนอนบนเรือนของผู้เสียหายซึ่งอยู่ในไร่ด้วย ส่วนอาหารการกินจำเลยจัดหาเอง ค่าจ้างขุดมันสำปะหลังนั้นผู้เสียหายคิดให้จำเลยตามน้ำหนักมันสำปะหลังที่จำเลยขุดขึ้นมาได้ในอัตราน้ำหนัก 1 ตัน ต่อ 60 - 70 บาท วันเกิดเหตุจำเลยได้ลักทรัพย์ของผู้เสียหายไปปัญหามีว่าการกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานลักทรัพย์นายจ้างตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(11) หรือไม่ ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้จำเลยจะพักนอนบนเรือนของผู้เสียหาย ระหว่างจำเลยรับจ้างขุดมันสำปะหลังให้แก่ผู้เสียหายก็ตาม แต่ค่าจ้างขุดมันสำปะหลังที่ผู้เสียหายตกลงจ่ายให้แก่จำเลย ก็คิดตามน้ำหนักมันสำปะหลังที่จำเลยขุดได้ โดยจำเลยจะขุดมันสำปะหลังได้มากน้อยเท่าใดแล้วแต่ความสมัครใจและความสามารถของจำเลย ผู้เสียหายหาได้กำหนดกฎเกณฑ์สั่งการและคุมให้จำเลยขุดให้ได้จำนวนมันสำปะหลังแน่นอนแต่อย่างใดไม่ เห็นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้เสียหายกับจำเลยไม่ใช่อยู่ในฐานะนายจ้างและลูกจ้างกัน จึงเอาผิดจำเลยฐานลักทรัพย์นายจ้างไม่ได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา