คดีนี้ได้ความตามฟ้องโจทก์แลคำรับสารภาพของ จำเลยว่า จำเลยถือมีดใส่ในฝักหนังเพื่อไปชำแหละเนื้อโคขายแลเดินผ่านไปในถนนหลวง ตำรวจพบเข้าบอกให้ จำเลยเอาผ้าพันเสีย จำเลยเห็นว่ามีดมีฝักหนังหุ้มเรียบร้อยแล้ว จึงเหน็บลงในโสร่งแล้วเอาเสื้อปกคลุมทับไว้ ตำรวจเห็นไม่ทำตามคำสั่งจึงจับมาฟ้องขอให้ ลงโทษตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๓ ประกอบด้วยมาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๒ แต่ โจทก์ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๓ ครั้นจะสั่งให้แก้เห็นว่าเปนโทษเล็กน้อยแล จำเลยต้องขังมาหลายวันแล้ว จึงให้ปล่อยตัว จำเลยไป

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๒ การที่ โจทก์อ้างกฎหมายผิดนั้นก็โดยพลั้งเพลอแต่ โจทก์ได้บรรยายข้อความไว้ชัดเจนแล้วศาลย่อม ลงโทษได้จึงให้ปรับจำเลย ๑ บาท

ฎีการเห้นว่าจำเลยถือมีดไปเพื่อชำแหละเนื้อโคแลมีดของจำเลยมีฝักหุ้มปิดอยู่แล้ว ไม่กระทำให้เปนที่หวาดเสียวแก่ประชาชน จำเลยยังไม่ควรมีผิดให้ยกฟ้อง ( เทียบฎีกาที่ ๑๑๕๔/๒๔๖๘ )

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา