คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องขอให้มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยเด็ดขาด และพิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลาย ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยเด็ดขาดตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 14 ต่อมาเจ้าหนี้ยื่นคำร้องขอขยายเวลายื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์สั่งยกคำร้อง

เจ้าหนี้ยื่นคำร้องว่า เจ้าหนี้ได้ขอขยายกำหนดเวลาขอรับชำระหนี้และวางเงินค่าใช้จ่ายต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์หลายครั้งเพราะเจ้าหนี้ต้องเดินทางไปต่างประเทศหรือต่างจังหวัด และเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ได้อนุญาตให้ขยายเวลาไปเป็นวันที่3 กันยายน 2535 แต่เมื่อเจ้าหนี้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ในวันดังกล่าวเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์กลับมีคำสั่งไม่รับคำขอรับชำระหนี้โดยฟังว่าเจ้าหนี้ยื่นคำขอรับชำระหนี้พ้นกำหนดสองเดือนตามกฎหมายแล้วขอให้มีคำสั่งกลับหรือยกคำสั่งเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์และให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์รับคำขอรับชำระหนี้ของเจ้าหนี้ไว้ดำเนินการต่อไป

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ยื่นคำคัดค้านว่า เจ้าหนี้มิได้ขอรับชำระหนี้ภายในกำหนดเวลาตามกฎหมายและเจ้าหนี้มิใช่เจ้าหนี้อยู่นอกราชอาณาจักรที่เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จะขยายเวลาขอรับชำระหนี้ให้ได้ ขอให้ยกคำร้อง

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้อง

เจ้าหนี้อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

เจ้าหนี้ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปรากฏว่าศาลชั้นต้นได้มีคำสั่งให้ยกเลิกการล้มละลายของจำเลย ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483มาตรา 135(2) ตั้งแต่วันที่ 24 ธันวาคม 2535 และคำสั่งให้ยกเลิกการล้มละลายดังกล่าวถึงที่สุดแล้ว เห็นว่า เมื่อศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกเลิกการล้มละลายแล้ว คำสั่งนั้นมีผลทันที จำเลยย่อมหลุดพ้นการล้มละลาย หลุดพ้นคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดกลับคืนสู่ฐานะเดิมเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไม่มีอำนาจรวบรวมทรัพย์สินของจำเลยเพื่อแบ่งให้แก่เจ้าหนี้ ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483มาตรา 22, 124 ดังนั้น ฎีกาของเจ้าหนี้ซึ่งโต้แย้งเกี่ยวกับการยื่นคำขอรับชำระหนี้จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพิจารณาต่อไป

ให้จำหน่ายคดีเจ้าหนี้เสียจากสารบบความ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา