ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๒ สมคบกันโดยจำเลยที่ ๑ ได้มอบหมายให้ จำเลยที่ ๒ นำเครื่องชีดไฟเบนซินซึ่งยังไม่ได้เสียค่าอากรบันทุกรถยนตร์จากจังหวัดหนองคายซึ่งเป็นเขตต์ปลอดภาษีจำนวน ๒๓๐๖ อัน บันทุกรถยนตร์ไปขายที่จังหวัดขอนแก่น จำเลยที่ ๒นำเครื่องชีดไฟเบนซินเข้ามาในเขตต์จังหวัดอุดร แม้โดยประสงค์หลีดเลี่ยงมิชำระค่าอากรขาเข้าตามกฎหมาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ.๒๔๖๙ มาตรา ๒๗ และพระราชบัญญัติศุลกากร(ฉะบับที่๙)พ.ศ.๒๔๘๒ มาตรา ๖

จำเลยอุทธรณ์ ศษลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าเขตต์ปลอดภาษีนั้นหมายความว่าปลอดภาษีฉะเพาะในบริเวณเขตต์นั้น ๆ จะนำของออกนอกเขตต์ปลอดภาษีหาได้ไม่ และการที่จำเลยที่ ๒ ทราบดีแล้วว่าของกลางเป็นของที่ยังมิได้เสียภาษีแล้วนำออกไปนอกเขตต์ปลอดภาษีจะโต้เถียงว่ามิได้เป็นตัวการด้วยมิได้จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา