จำเลยเป็นคนต่างด้าวเข้ามาอยู่ในสยามมิได้ไปขอใบสำคัญประจำตัวจากเจ้าพนักงานในท้องถิ่นที่จำเลยอยู่ภายใน ๙๐ วัน โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.จดทะเบียนคนต่างด้าว ๒๔๗๙ และขอให้เพิ่มโทษจำเลยฐานทำความผิดหลายครั้งไม่เข็ดหลาบ จำเลยให้การรับสารภาพผิดตามข้อหา โจทก์ไม่สืบพะยาน

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่าในเรื่องที่โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษและให้เพิ่มโทษด้วยนั้น ศาลชั้นต้นจดคำให้การจำเลยรวม ๆ มาว่ารับสารภาพ ตามนัยฎีกาที่ ๔๖๘/๒๔๗๙ ต้องแปลแต่เพียงว่าจำเลยได้รับในข้อหาซึ่งเป็นข้อสำคัญแห่งมูลฟ้องเท่านั้น ส่วนข้อที่ขอให้เพิ่มโทษนั้นเมื่อไม่ปรากฎชัดแจ้งในคำให้การจะแปลว่าจำเลยรับไม่ได้ ที่ศาลล่างทั้ง ๒ ไม่เพิ่มโทษจำเลยนั้นชอบแล้ว ตัดสินยืนตาม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา