โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลย เมื่อสัญญาจ้างแรงงานระหว่างโจทก์กับจำเลยฉบับลงวันที่ 5 มกราคม 2535 ครบกำหนดตามสัญญาและไม่มีการต่ออายุสัญญา อันเป็นการกำหนดการเลิกจ้างไว้ล่วงหน้าและเป็นกรณีที่นายจ้างให้ลูกจ้างออกจากงานที่ได้กำหนดเวลาไว้ล่วงหน้า จึงเป็นการเลิกจ้างโดยโจทก์ไม่ได้กระทำผิด จำเลยต้องรับผิดต่อโจทก์ในค่าชดเชยจำนวน 469,764 บาท นอกจากนี้ในปี 2537โจทก์มีสิทธิได้รับเงินโบนัสเท่ากับเงินเดือนสุดท้ายห้าเดือน แต่จำเลยจ่ายเงินโบนัสให้แก่โจทก์เท่ากับเงินเดือนสุดท้ายเพียงสามเดือนจำเลยต้องรับผิดต่อโจทก์ในเงินโบนัสที่ขาดไปอีกสองเดือนจำนวน156,588 บาท ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยและเงินโบนัสรวม626,352 บาท พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยให้การว่า โจทก์ได้ลาออกเอง จำเลยไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์ในค่าชดเชยสำหรับเงินโบนัสจำเลยวางกฎระเบียบไว้ว่าการจ่ายเงินโบนัสให้พนักงาน ให้จ่ายโดยวิธีประเมินผลงานของพนักงานในรอบปีซึ่งผลการประเมินของโจทก์ปรากฎว่าอยู่ในขั้นพอใช้ จำเลยจึงจ่ายเงินโบนัสให้โจทก์สี่เดือนตามหลักเกณฑ์และโจทก์ได้รับไปแล้วขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ตามประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ได้กำหนดไว้ในข้อ 46 วรรคแรกว่า"ให้นายจ้างจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างซึ่งเลิกจ้าง" หมายความว่านายจ้างจะต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างเมื่อเลิกจ้าง ดังนี้การที่โจทก์ลูกจ้างมีหนังสือถึงจำเลยนายจ้างอ้างถึงสัญญาจ้างแรงงานระหว่างโจทก์กับจำเลย และมีข้อความตอนหนึ่งว่า "ผม (หมายถึงโจทก์)จะไม่ต่อสัญญา ผมจึงพร้อมที่จะไปจากที่ทำงานในวันหมดอายุของสัญญา"ซึ่งข้อความดังกล่าวแสดงว่า โจทก์จะไม่ทำงานให้จำเลยต่อไปเมื่อครบอายุสัญญา ถือได้ว่าโจทก์ขอลาออกเอง จำเลยหาได้เลิกจ้างโจทก์ไม่จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์ แม้ในหนังสือของโจทก์ที่มีถึงจำเลยนั้นจะได้เรียกร้อง ค่าชดเชยด้วย ก็ไม่ก่อให้เกิดสิทธิเรียกร้องแต่อย่างใดสำหรับเงินโบนัสนั้น เงินโบนัสมิใช่เงินที่นายจ้างจะต้องจ่ายให้แก่ลูกจ้างตามประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ดังนั้น นายจ้างจะกำหนดหลักเกณฑ์การคิดเงินโบนัสอย่างใดก็ได้ เมื่อจำเลยมีหลักเกณฑ์การคิดเงินโบนัสประจำปีซึ่งขึ้นอยู่กับการประเมินผลงาน จึงย่อมอยู่ในดุลพินิจของจำเลยที่จะพิจารณาจ่ายให้ตามหลักเกณฑ์ดังกล่าว การที่โจทก์ได้รับเงินโบนัสเพิ่มขึ้นทุกปี และปี 2536 ได้รับเงินโบนัสเท่ากับค่าจ้างจำนวนห้าเดือนไม่ก่อให้เกิดข้อผูกพันอันจะบังคับให้จำเลยต้องจ่ายให้แก่โจทก์ตามนั้น เมื่อการประเมินผลงานในปี 2537 ปีที่พิพาทกันโจทก์ได้รับการประเมินผลงานในระดับพอใช้ ส่วนลูกจ้างชาวต่างประเทศคนอื่นได้รับการประเมินผลงานในระดับดีมาก การที่จำเลยจ่ายเงินโบนัสให้แก่โจทก์เท่ากับค่าจ้างจำนวนสี่เดือน ในขณะที่จ่ายให้แก่ลูกจ้างชาวต่างประเทศคนอื่นเท่ากับค่าจ้างจำนวนห้าเดือน จึงเป็นการใช้ดุลพินิจของจำเลยตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องเงินโบนัสเพิ่มอีกได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา