ได้ความว่า ว.ปลัดอำเภอพร้อมด้วยตำรวจเดิรทางไปทำการสืบสวนเรื่องผู้ร้ายปล้น นายสิบตำรวจคนหนึ่งหลงทางไป ว.ซึ่งขี่ม้าไปข้างหน้าจึงหยุดคอย ขณะนั้นเป็นเวลาจวนค่ำ ว.เห็นคน ๒ คนเข้าใจว่าเป็นผู้ร้ายจึงใช้ปืนยิงไปถูกจำเลยที่ ๑ มีบาดเจ็บเล็กน้อย จำเลยที่ ๒ ได้ตรงเข้าแทง ว.มีบาดเจ็บ ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดฐานทำร้ายเจ้าพนักงานขณะทำการตามหน้าที่มีบาดเจ็บสาหัสตาม ม.๒๕๗ ให้จำคุกจำเลยที่ ๑ ห้าปี จำเลยที่ ๒ เจ็ดปี

ศาลอุทธรณ์แก้ว่าจำเลยที่ ๒ คนเดียวมีผิดฐานทำร้านร่างกายธรรมดาตาม ม.๒๕๔ ให้จำคุก ๒ ปี เพราะเวลานั้น ว.ไม่ได้ทำการในหน้าที่ ส่วนจำเลยที่ ๑ ให้ปล่อยตัวไป

ศาลฎีกาตัดสินว่าโจทก์ฎีกาได้ทั้งในปัญหาข้อเท็จจริงแลข้อกฎหมาย ในคดีนี้ยังไม่พอฟังว่าบาดแผลของ ว.สาหัสตามความหมายแห่งกฎหมายอาญา ม.๒๕๖ ( ๘ ) แต่การที่จำเลยที่ ๒ ทำร้าย ว.ซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ตามที่ต้องผูกพันตามกฎหมายให้มากระทำนั้น เป็นความผิดที่กระทำต่อเจ้าพนักงาน จำเลยจึงมีผิดตาม ม.๒๔๕ ให้จำคุก ๓ ปี ส่วนจำเลยที่ ๑ ยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา