จำเลยทั้ง ๓ จะเข้าค้นบ้าน พ. เข้าขัดขวางจึงเกิดต่อสู้กันขึ้น พ. หนีจำเลยไล่จับ พ. ในขณะนั้น ข. จำเลยที่ ๑ ร้องขึ้นว่าพวกเรายิงจับเปนไม่ได้ให้จับตาย จำเลยที่ ๒ ได้ยิงถูก พ. เปนบาดแผลสาหัส

ศาลเดิมพิพากษาว่า จำเลยที่ ๑ และ ที ๒ มีผิดฐานพยายามฆ่าคนตาม ม. ๒๔๙ และ ๖๐ ส่วนจำเลยที่ ๓ มีผิดเพียงฐานประทุษร้ายร่างกายตาม ม. ๒๕๔

ศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยที่ ๑ ยืนตาม ศาลเดิม แต่เห็นว่าจำเลยที่ ๒ แลจำเลยที่ ๓ ไม่มีความผิดให้ปล่อยตัวไป

จำเลยที่ ๑ แลโจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ ๑ มีความผิดฐานเปนตัวการตาม ม. ๒๔๙ - ๖๐ และ ๖๔ แห่งกฎหมายลักษณอาญา

จำเลยที่ ๒ มีผิดเช่นเดียวกับจำเลยที่ ๑ การที่ จำเลยที่ ๒ กระทำไปนั้นไม่เรียกว่ากระทำตามคำสั่งที่ ๒ กระทำไปนั้นไม่เรียกว่ากระทำตามคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมายตาม ม. ๕๒( ๒ )

ส่วนจำเลย ที่ ๓ พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา