คดีนี้ได้ความว่า จำเลยทั้ง ๒ สมคบกันหลอกลวงโจทก์ว่านารายพิพาทนี้เป็นของจำเลยที่ ๑ ซึ่งความจริงเป็นของจำเลยที่ ๒ โจทก์หลงเชื่อจึงทำสัญญารับขายฝากไว้จากจำเลยเป็นเงิน ๓๐๐๐ บาท โจทก์จึงฟ้องเรียกค่าเสียหาย

ศาลชั้นต้นฟังว่าเมื่อจำเลยที่ ๑ ทำสัญญาขายฝากแล้ว ก็ทำสัญญาเช่าจากโจทก์ไปจำเลยเลิกเช่าเมื่อปลายพ.ศ.๒๔๗๖ โจทก์จะเข้าทำนารายนี้ จำเลยที่ ๒ จึงขู่เข็ญเข้าขัดขวางมิให้โจทก์เข้าทำนารายนี้ โจทก์จึงฟ้องจำเลยทางอาญาหาว่าทำให้เสื่อมเสียอิศรภาพ แลฟ้องขับไล่จำเลยที่ ๒ ทางแพ่งด้วย ปรากฎว่าคดีอาญาศาลได้จำหน่ายคดีเสีย ส่วนทางแพ่งศาลพิพากษาให้ยกฟ้องโดยฟังว่า นาไม่ใช่ของจำเลยที่ ๑ โจทก์พึ่งทราบความจริงหลังจากฟ้องคดีแล้วเมื่อภายหลังเดือนสิงหาคม พ.ศ.๒๔๗๗ ว่านารายพิพาทนี้ไม่ใช่ของจำเลยที่ ๑ จึงพิพากษาให้จำเลยใช้เงิน ๓๐๐๐ บาทแก่โจทก์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาว่า โจทก์ทราบการหลอกลวงตั้งแต่พ.ศ.๒๔๗๖ คดีขาดอายุความตาม ม.๔๔๘ แห่งประมวลแพ่ง ฯ

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยเมื่อวันที่ ๒๕ สิงหาคม พ.ศ.๒๔๗๗ เมื่อฟ้องไปแล้วจึงทราบว่าที่พิพาทไม่ใช่ของจำเลยที่ ๑ โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ ๒๒ พฤษภาคม พ.ศ.๒๔๗๘ ฟ้องโจทก์จึงอยู่ในภายในกำหนดอายุความ ๑ ปี ส่วนข้อที่จำเลยว่าศาลล่างยกพะยานหลักฐานมาตัดสินมิชอบ โดยอาศัยพะยานหลักฐานในสำนวนก่อน ก็ไม่ปรากฎว่าศาลล่างได้อาศัยอะไรบ้าง ข้อฎีกาของจำเลยจึงเลื่อนลอย จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา