คดีสืบเนื่องมาจากศาลฎีกาพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ให้จำคุกจำเลย 1 ปี ในความผิดฐานลักทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334 โดยในวันนัดฟังคำพิพากษาศาลฎีกา จำเลยหลบหนีไม่มาฟังคำพิพากษาศาลฎีกา ศาลชั้นต้นจึงอ่านคำพิพากษาศาลฎีกาลับหลังจำเลยเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม 2546 และออกหมายจับจำเลยมาเพื่อบังคับตามคำพิพากษาศาลฎีกาภายในกำหนดอายุความ 10 ปี นับแต่วันที่ 29 พฤษภาคม 2546 แต่ยังจับตัวจำเลยไม่ได้วันที่ 4 มิถุนายน 2556 จำเลยยื่นคำร้องขอให้เพิกถอนหมายจับจำเลย อ้างว่าหมายจับล่วงเลยกำหนดอายุความแล้ว

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ข้ออ้างของจำเลยไม่ใช่เหตุให้เพิกถอนหมายจับ ยกคำร้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยว่า มีเหตุที่จะเพิกถอนหมายจับจำเลยหรือไม่ เห็นว่า คดีนี้ศาลฎีกามีคำพิพากษาถึงที่สุดให้ลงโทษจำคุกจำเลย 1 ปี ศาลชั้นต้นชอบที่จะบังคับคดีไปตามคำพิพากษาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 245 วรรคหนึ่ง เมื่อวันนัดฟังคำพิพากษาศาลฎีกา จำเลยไม่มาศาล การที่ศาลชั้นต้นออกหมายจับจำเลย เพื่อบังคับตามคำพิพากษาศาลฎีกาโดยมีอายุความ 10 ปี (ที่ถูก 5 ปี) นับตั้งแต่วันที่ 29 พฤษภาคม 2546 ซึ่งถือว่าเป็นวันที่จำเลยหลบหนีจึงเป็นการดำเนินการบังคับคดีที่ชอบด้วยบทบัญญัติดังกล่าวแล้ว แม้ต่อมาหมายจับจำเลยจะขาดอายุความก็ไม่ทำให้การออกหมายจับจำเลยของศาลชั้นต้นเป็นการฝ่าฝืนต่อประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 98 (3) (ที่ถูก มาตรา 98 (4)) ดังที่จำเลยฎีกาแต่อย่างใด ทั้งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 68 บัญญัติว่า "หมายจับคงใช้ได้อยู่จนกว่าจะจับได้ เว้นแต่ความผิดอาญาตามหมายนั้นขาดอายุความหรือศาลซึ่งออกหมายนั้นได้ถอนหมายคืน" เช่นนี้ เมื่อความผิดอาญาตามหมายจับจำเลยขาดอายุความแล้ว หมายจับย่อมสิ้นผลไปในตัวโดยไม่ต้องเพิกถอนหมายจับอีก ที่ศาลล่างทั้งสองยกคำร้องของจำเลยนั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา อ.612/2557

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา