หลานฟ้องเรียกทรัพย์มรฎกของปู่จากจำเลยซึ่งเปนอาว์คนหนึ่งแลเปนหลานพี่น้องท้องเดียวกันกับโจทย์คนหนึ่ง โดยอ้างว่า ทรัพย์มรฎกรายนี้ตกอยู่ที่จำเลย แลว่าจำเลยซึ่งเปนอาว์ได้รับทรัพย์มรฎกไปมากแล้ว ไม่ควรได้รับทรัพย์มรฎกอีก

ทางพิจารณาได้ความว่า ที่นามรฎกรายนี้ โจทย์กับจำเลยได้ตกลงทำสัญญากัน โจทย์ยอมยกให้จำเลยทั้งหมดไม่เอาส่วนแบ่ง โดยโจทย์ไม่รับใช้ณี่ของปู่ ส่วนจำเลยยอมรับใช้ณี่ของปู่ การเปนอันตกลงกันจนจำเลยได้โอนโฉนดที่นามรฎกรายนี้มาเปนชื่อของตนแล้ว ภายหลังโจทย์มาฟ้องเรียกมรฎกรายนี้จากจำเลย(ปรากฎว่าโจทย์คนหนึ่งเมื่อเวลาทำสัญญาแบ่งมรฎกมีอายุเพียง ๑๘ ปี) จำเลยยกสัญญาขึ้นต่อสู้

ฎีกาตัดสินว่า สัญญานี้ไม่มัดโจทย์ซึ่งเปนเด็กโจทย์คนนั้นปฎิเสธสัญญาได้ แต่โจทย์อีกคนหนึ่งปฏิเสธไม่ได้ เพราะได้เข้าทำสัญญาโดยเต็มใจแลมีสินจ้าง แลว่าสัญญาชนิดนี้แบ่งแยกออกจากกันได้ การที่โจทย์ซึ่งเปนเด็กปฏิเสธสัญญาไม่ทำให้สัญญาของผู้ใหญ่ที่เปนโจทย์เสียไปด้วย แลข้อที่โจทย์ตัดมรฎกว่า จำเลยซึ่งเปนอาว์ได้รับมรฎกไปมากแล้วไม่ควรได้รับมรฎกอีกนั้น เห็นว่าความข้อนี้ตามกฎหมายลักษณมรฎกมาตรา ๑๘ ท่านประสงค์ให้ใช้เฉพาะระหว่างบุตรที่มีเรือนกับบุตรที่ยังไม่มีเรือน ข้อเท็จจริงในคดีนี้ไม่เข้าในกฎหมายบทนี้ จึงให้แบ่งมรฎกให้แก่โจทย์ซึ่งเปนเด็กตามส่วนที่ควรได้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา