ได้ความว่าจำเลยเกิด พ.ศ.๒๔๖๔ กรมการอำเภอประกาศให้ชายไทยมีอายุ ๑๗ ปีบริบูรณ์ไปขึ้นทะเบียนทหารภายในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๔๘๐ แต่จำเลยไม่ไปขึ้นทะเบียน โจทก์จึงฟ้องให้ลงโทษ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การนับอายุความพ.ร.บ.รับราชการทหารนั้นต้องนับตาม ม.๔ (๑) แห่ง พ.ร.บ.รับราชการทหาร ซึ่งศาลฎีกาเห็นว่าการนับ ๑ จาก พ.ศ.ใดย่อมจักต้องนับ พ.ศ.นั้นเป็นหนึ่งด้วย ไม่ใช่ให้นับหนึ่งต่อจากหรือถัดจาก พ.ศ.นั้น ดังเช่นการนับระยะเวลา ตาม ป.พ.พ.ม.๑๖๐ และ ก.ม.อาญา ม.๓๓

เมื่อยอมรับให้ พ.ศ.ที่เกิดเป็นหนึ่งปีบริบูรณ์แล้ว ปี พ.ศ.๒๔๘๐ ย่อมเป็นปีที่จำเลยมีอายุครบ ๑๗ ปีบริบูรณ์ จึงพิพากษากลับศาลล่างให้ลงโทษจำเลยตามพ.ร.บ.รับราชการทหาร ม.๔๐

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา