โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมัครใจใช้กำลังกายและสนับมือวิวาททำร้ายร่างกายกัน นายวอนมีบาดเจ็บสาหัส นายเยื้อนมีบาดแผลไม่ถึงบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยทั้งสองวิวาทกันไม่ถึงบาดเจ็บ พิพากษาลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๓๓๘(๓)

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจะลงโทษนายวอนตาม ม.๓๓๘(๓) ไม่ได้เพราะไม่มีการบังอาจส่วนนายเยื้อนเล่าเท่า ที่โจทก์นำสืบก็สมข้อต่อสู้ว่าได้กระทำการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ จึงพิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าข้อหาของโจทก์ที่ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๖ นั้น ศาลล่างทั้งสองได้วินิจฉัยข้อเท็จจริงต้องกันมาว่านายเยื้อนไม่ได้ทำร้ายนายวอนแขนหัก ศาลฎีกามีความเห็นยืนตาม ปัญหา ต่อไปมีว่าการที่จำเลยทั้งสองสมัคร์ใจวิวาทต่อสู้กันจะลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม.๓๓๘(๓) ได้หรือไม่นั้นนัยฎีกาที่ ๙๗๒/๒๔๗๘ วินิจฉัยว่าจะลงโทษเช่นนั้นมิได้ จึงพิพากษายืนตาม ให้ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา