ได้ความว่าจำเลยที่ ๑ เปนลูกหนี้ อ. จำเลยที่ ๒-๓-๔ เปรผู้ค้ำประกัน อ.โอนหนี้รายนี้ให้แก่โจทก์ อ.ได้มีหนังสือบอกกล่าวการโอนหนี้รายนี้ไปให้จำเลยที่ ๑ ทราบเท่านั้น แต่หาได้มีหนังสือบอกกล่าวให้ผู้ค้ำประกันทราบไม่ บัดนี้โจทก์ฟ้องเรียกเงินจากจำเลย

ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินว่า ข้อที่ อ.ไม่ได้บอกกล่าวการโอนหนี้ให้นายประกันทราบนั้นไม่สำคัญ เพราะได้บอกแก่ตัวลูกหนี้แล้ว จึงให้จำเลยที่ ๑ ใช้เงินโจทก์ ถ้าไม่ใช้ให้จำเลยที่ ๒-๓-๔ ใช้แทน

จำเลยที่ ๒-๓ ฎีกาว่า (๑) ต้องฟังว่าโจทก์ผ่อนเวลาให้ลูกหนี้ (๒) การโอนหนี้ต้องบอกผู้ค้ำประกันด้วย

ศาลฎีกาตัดสินแก้ศาลล่างทั้ง ๒ ว่า ตามฎีกาข้อ ๑ จำเลยหาได้ยกขึ้นต่อสู้ในคำให้การไม่ เปนแต่กล่าวในคำแถลงการณ์เมื่อพิจารณาเสร็จสำนวนแล้ว ไม่มีประเด็นที่ได้สืบข้อเท็จจริงกันมา จึงฟังไม่ขึ้น ส่วนฎีกาข้อ ๒ นั้น เห็นว่าเจ้าหนี้ต้องบอกการโอนหนี้ให้ผู้ค้ำประกันทราบเปนหนังสือด้วย การโอนจึงจะสมบูรณ์ เพราะคำว่าลูกหนี้ตาม ม.๓๐๖ หมายความถึงลูกหนี้ทั่วไปตามกฎหมาย ผู้ค้ำประกันกฎหมายถือว่าเปนลูกหนี้ด้วย จึงให้ยกการบังคับให้จำเลยที่ ๒-๓ รับผิดชอบต่อโจทก์เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา