โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานมีอาวุธปืนและเครื่องกระสุนปืนไม่รับอนุญาตและพยายามฆ่าเจ้าพนักงาน

จำเลยรับเฉพาะข้อหาเรื่องอาวุธปืนและกระสุนปืน ส่วนข้อหาพยายามฆ่าเจ้าพนักงาน ปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิด พระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ พ.ศ.2490 มาตรา 7, 72 ลดรับแล้วปรับ 600 บาทและผิดฐานพยายามฆ่าเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา ม. 289, 80, 56 ให้จำคุกอีก 12 ปี ปืนและกระสุนปืน ของกลางให้ริบ

จำเลยอุทธรณ์แต่เฉพาะข้อหาฐานพยายามฆ่าเจ้าพนักงาน

ศาลอุทธรณ์ไม่เชื่อว่า จำเลยจะได้ใช้ปืนยิงต่อสู้เจ้าพนักงานและเห็นว่าแม้คดีจะขึ้นมาสู่ศาลอุทธรณ์เฉพาะในข้อหาใช้ปืนยิงเจ้าพนักงาน แต่คดียังไม่ยุติ ได้มี พระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2501มาตรา 9 บัญญัติว่า ผู้ใดมีอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืนฯลฯ ซึ่งยังไม่ได้รับอนุญาตโดยชอบด้วยกฎหมาย ถ้าได้นำมาขอรับอนุญาตเพื่อปฏิบัติการให้ถูกต้องตาม พระราชบัญญัตินี้ต่อนายทะเบียนท้องที่ภายใน 90 วัน นับแต่วัน พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ เป็นประโยชน์แก่จำเลย ๆ ควรไม่ต้องรับโทษ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องของกลางไม่ริบ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นพ้องกับศาลอุทธรณ์เฉพาะในข้อที่ว่าคดียังไม่พอฟังว่าจำเลยได้ใช้ปืนยิงเพื่อเจตนาทำร้ายเจ้าพนักงาน แต่ในเรื่องความผิดฐานมีอาวุธปืนและเครื่องกระสุนปืนโดยไม่รับอนุญาตนั้นโจทก์จำเลยไม่ได้อุทธรณ์คัดค้านคำพิพากษาศาลชั้นต้น และเป็นความผิดต่างกรรมคนละกระทง คนละพระราชบัญญัติกับความผิดที่มีอุทธรณ์ขึ้นมาอาจแยกฟ้องกระทงความผิดละสำนวนก็ได้ ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า ความผิดตาม พระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ เป็นอันยุติแล้ว ดังนั้น ศาลอุทธรณ์ย่อมไม่มีอำนาจที่จะยกฟ้องโจทก์ในข้อหาตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ

พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้การพิพากษาโทษตาม พระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯลฯ และข้อริบของกลางคงเป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นส่วนข้อหากระทงเรื่องใช้ปืนยิงเจ้าพนักงานนั้นให้ยกฟ้องโจทก์ตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา