คดีทั้งสองสำนวนนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม. ๒๗๖, ๒๔๓, ๒๔๖, ๖๓

ศาลจังหวัดพิจิตร์พิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อฉุดคร่านางสาวปลดไปเพื่อการอนาจารตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๗๖ แต่ในข้อที่โจทก์หาว่านายตั๊กจำเลยข่มขืนชำเรานางสาวปลดด้วยนั้น ในใบมอบคดีให้เจ้าพนักงานว่ากล่าวไม่มีเรื่องมอบให้ว่ากล่าวฐานข่มขืนกระทำชำเรา มีแต่มอบให้ว่ากล่าวเรื่องฉุดคร่ากระทำอนาจารเท่านั้น ศาลอุทธรณ์จึงไม่พิจารณาข้อหาฐานนี้เพราะเป็นความผิดต่อส่วนตัว

โจทก์และนายตั๊กจำเลยฎีกาศาลฎีกาเห็นว่าแม้คำร้องทุกข์ไม่จำต้องทำเป็นลายลักษณอักษรก็ตาม แต่ปรากฏว่าในใบมอบคดีของนางสาวปลดในคดีนี้มีข้อความว่า "ด้วยตามที่ข้าพเจ้าร้องทุกข์หาว่านายตั๊ก นายเณรฉุดคร่ากระทำอนาจารข้าพเจ้านั้น คดีนี้ข้าพเจ้าขอมอบให้เจ้าพนักงานฟ้องร้องนายตั๊กนายเณรแทนข้าพเจ้าจนกว่าคดีจะถึงที่สุด" เมื่อข้อความมีชัดดังนี้ฟังได้ว่าได้มอบคดีให้ฟ้องร้องฉะเพราะฐานฉุดคร่าทำอนาจารเท่านั้น หาได้มีการร้องทุกข์ให้เอาความผิด ฐานข่มขืนกระทำชำเราด้วยไม่ จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา