โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ปล่อยโคของจำเลยเข้าเหยียบย่ำและกัดกินต้นข้าวของผู้เสียหาย เสียหายไปรวม ๖ บาทขอให้ลงดทษตามมาตรา ๓๔๐ (๑)

จำเลยให้การปฏิเสธ

ชั้นพิจารณาแถลงว่าจำเลยได้เลี้ยงโคของจำเลยไม่ระมัดระวังปล่อยให้โคเข้าไปกินข้าวของผู้เสียหาย ส่วนจำเลยจะนำสืบว่าโคของจำเลยไม่ได้กินข้าวในไร่ของผู้เสียหาย

ศาลชั้นต้นงดสืบพะยานแล้วพิพาทว่าการกระทำของจำเลยไม่ผิดต่อมาตรา ๓๔๐(๑) ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๗๔/๒๔๗๗ พิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าตามฟ้องโจทก์ว่าจำเลยบังอาจปล่อยโคให้ไปเหยียบย่ำกินต้นข้าวของผู้เสียหาย หากโจทก์จะได้แถลงรับว่าจำเลยเป็นผู้ดูแลเลี้ยงโคก็จริง แต่โจทก์ก็ได้กล่าวว่าจำเลยมิได้ระมัดระวังปล่อยให้โคเข้าไปเหยียบย่ำกินต้นข้าว เท่ากับเลี้ยงแล้วปล่อย รูปคดีจึงจ้องต่างกับคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๗๔/๒๔๗๗ ซึ่งไม่ปรากฏว่ามีการปล่อย จึงพิพากษาให้ศาลชั้นต้นสืบพะยานโจทก์จำเลยให้สิ้นกระแสความแล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำที่จะเป็นผิดตามมาตรา ๓๔๐(๑) นั้น มุ่งถึงว่าผู้ใดปล่อยปสุสัตว์ฯลฯ เข้าไปในไร่นาผู้อื่น ฯลฯ แม้ผู้นั้นจะเป็นผู้เลี้ยงดูหรือเป็นเจ้าของก็ตามจึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา