โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 โดยจำเลยที่ 2 ผู้จัดการได้จ้างโจทก์ทำความสะอาดหูปลาฉลามเพื่อปรุงอาหาร โดยให้โจทก์จัดหาซื้อหูปลาฉลามจากตลาด แล้วล้างฉีกทำความสะอาด จัดส่งให้แก่จำเลย โจทก์ได้ส่งหูปลาฉลามให้แก่จำเลย จำเลยค้างชำระค่าหูปลาฉลามแก่โจทก์โจทก์ทวงถามให้จำเลยชำระ จำเลยก็ไม่ชำระ ขอให้บังคับให้จำเลยชำระ

จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธว่า ไม่เคยจ้างโจทก์ทำความสะอาดหูปลาฉลามเป็นแต่เคยซื้อหูปลาฉลามจากโจทก์เป็นครั้งคราว แต่ไม่เคยค้างค่าจ้าง คดีโจทก์ขาดอายุความ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าหลักฐานพยานโจทก์ไม่พอฟังว่าจำเลยเป็นหนี้โจทก์ ถึงหากจำเลยเป็นหนี้โจทก์ คดีโจทก์ก็ขาดอายุความแล้ว ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ทำหูปลาฉลามส่งขายตามภัตตาคารทั่วไปเป็นปกติธุระมิใช่ทำตามคำสั่งของผู้จ้างทำเป็นครั้งคราว จึงมิใช่เรื่องจ้างทำของ ถือได้ว่าเป็นการประกอบการค้า โจทก์ย่อมได้ชื่อว่าเป็นพ่อค้า แม้จะฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยเป็นหนี้ค่าหูปลาฉลามโจทก์อยู่ตามฟ้อง แต่ครั้งสุดท้ายที่จำเลยรับหูปลาฉลามจากโจทก์เป็นเวลา 4 ปีเศษแล้วคดีของโจทก์จึงขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 165 (1)

พิพากษายืน ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา