โจทก์ฟ้องขอให้ศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของจำเลยเด็ดขาดและพิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลาย

จำเลยไม่ยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว เห็นว่า กรณีมีเหตุที่ไม่ควรให้จำเลยเป็นบุคคลล้มละลายพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีล้มละลายวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติได้ว่า จำเลยเป็นหนี้โจทก์ตามคำพิพากษาของศาลแรงงานกลางจำนวน 227,928 บาท พร้อมกับดอกเบี้ยโดยศาลแรงงานกลางได้มีคำพิพากษาในวันที่ 12 มีนาคม 2528 โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2538

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาของโจทก์ในข้อแรกว่า โจทก์มีสิทธิฟ้องขอให้จำเลยล้มละลายได้หรือไม่ เห็นว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 271 ได้กำหนดให้โจทก์ร้องขอบังคับคดีตามคำพิพากษาภายในสิบปีนับแต่วันมีคำพิพากษาและมาตรา 279 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า เจ้าพนักงานบังคับคดีจะต้องดำเนินการบังคับคดีแต่ในระหว่างพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตกในวันทำการงานตามปกติ เว้นแต่ในกรณีมีเหตุฉุกเฉินโดยได้รับอนุญาตจากศาลปรากฏว่าวันที่ 12 มีนาคม 2538 ซึ่งเป็นวันครบกำหนดสิบปีที่จะบังคับคดีได้เป็นวันอาทิตย์ เมื่อวันสุดท้ายของระยะเวลาที่จะขอบังคับคดีได้เป็นวันหยุดทำการ โจทก์จึงมีสิทธิที่จะขอบังคับคดีได้ถึงในวันจันทร์ที่ 13 มีนาคม2538 อันเป็นวันเริ่มทำการใหม่ต่อจากวันที่หยุดทำการนั้น ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/8 หนี้ตามคำพิพากษาของโจทก์ที่นำมาฟ้องยังไม่พ้นกำหนดระยะเวลาการบังคับคดี โจทก์จึงฟ้องคดีนี้ได้

ปัญหาที่ต้องวินิจฉัยต่อไปมีว่า มีเหตุที่ไม่ควรให้จำเลยล้มละลายหรือไม่ เห็นว่าการที่จำเลยได้รับหนังสือทวงถามจากโจทก์ให้ชำระหนี้แล้วไม่น้อยกว่าสองครั้ง มีระยะเวลาห่างกันไม่น้อยกว่าสามสิบวัน แล้วไม่ชำระหนี้ซึ่งตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 8(9) ให้สันนิษฐานว่ามีหนี้สินล้นพ้นตัวนั้นเป็นแต่เพียงเหตุหนึ่งที่กฎหมายให้อำนาจโจทก์ฟ้องจำเลยให้ล้มละลายได้เท่านั้น ส่วนการพิจารณาคดีล้มละลายศาลต้องพิจารณาเอาความจริงดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 9 หรือมาตรา 10 ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 14 เมื่อนับแต่วันที่ศาลแรงงานกลางมีคำพิพากษา โจทก์เพียงแต่ขอหมายบังคับคดีเท่านั้น มิได้ดำเนินการบังคับคดีแต่อย่างใด คงปล่อยปละละเลยมาเป็นเวลานานจนถึงวันสุดท้ายที่จะบังคับคดีได้จึงมาฟ้องขอให้จำเลยล้มละลาย มิฉะนั้นนับถัดจากวันฟ้องหนี้ตามคำพิพากษาของโจทก์ก็พ้นกำหนดเวลาที่จะบังคับคดีได้แล้ว และเป็นหนี้ที่ไม่อาจจะขอรับชำระหนี้ได้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 94(1) และไม่ปรากฏว่าจำเลยเป็นหนี้บุคคลอื่นอีกนอกจากโจทก์ กรณีจึงมีเหตุที่ไม่ควรให้จำเลยล้มละลาย ตามมาตรา 14 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา