ได้ความว่า พ.มารดาจำเลยได้ขายฝากที่รายพิภาษไว้กับ จ.บิดาโจทย์เปนเงิน ๕๖๐ บาทโดยมิได้ทำหนังสือต่อกันให้ถูกต้องตามกฎหมาย โจทย์แลบิดาโจทย์ได้ปกครองที่รายพิภาษมาฝ่ายเดียวกว่า ๑๐ ปีแล้ว โดยจำเลยมิได้เกี่ยวข้อง โจทย์จึงขอให้ที่เปนสิทธิแก่โจทย์ ฤามิฉนั้นให้จำเลยใช้เงิน ๕๖๐ บาทให้โจทย์

ศาลอุทธรณ์ให้ที่เปนสิทธิแก่โจทย์

จำเลยฎีกาคัดค้านว่า ศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ที่เปนสิทธิแก่โจทย์ผิดจากประเด็นข้อหา กับเถียงว่าจำเลยยังไม่ขาดกรรมสิทธิ

ฎีกาตัดสินในประเด็นข้อแรกนั้นว่า ศาลอุทธรณ์มีอำนาจตัดสิน เพราะโจทย์ขอมาในฟ้องด้วยส่วนประเด็นที่ว่า จำเลยจะขาดกรรมสิทธิฤาไม่นั้นต้องแล้วแต่กิริยาของจำเลยแสดงว่าสละกรรมสิทธิฤาไม่ เพราะจะเรียกว่าเปนการขายฝากมิได้ตามตัวอย่างฎีกาที่ ๕๑/๒๔๖๕ และเรื่องนี้เห็นพ้องกับศาลอุทธรณ์ว่าฝ่ายจำเลยได้ละทิ้งที่เกินกว่า ๑๐ ปีแล้ว ย่อมขาดกรรมสิทธิ จึงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา