คดีนี้ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายจำนวน 300,000 บาท และค่าชดเชยจำนวน 193,206 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันเลิกจ้าง (วันที่ 1 มีนาคม 2539) จนกว่าจะจ่ายเงินเสร็จแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งว่า อุทธรณ์ของจำเลยเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงไม่รับ

จำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งว่า การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมดาตามกฎหมายหรือไม่ เป็นปัญหาข้อกฎหมาย ขอให้รับอุทธรณ์

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานมีคำสั่งว่า "พิเคราะห์แล้วเห็นว่าอุทธรณ์ของจำเลยที่ว่าการเลิกจ้างโจทก์ตามข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางรับฟังมานั้นเป็นการการเลิกจ้างที่โจทก์ตามข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางรับสั่งมานั้นเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมหรือไม่ เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมาย ไม่ต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 จึงให้รับอุทธรณ์ของจำเลยไว้ดำเนินการต่อไป"

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ