ข้อเท็จจริงได้ความว่าคระกรมการอำเภอกันตังได้จัดให้มีการแข่งเรือเพื่อความสนุกรื่นเริงในที่สาธารณะขึ้นที่ท่าเรือตลาดกันตัง จำเลยได้ถือเอาผลการแพ้ชนะของกีฬานั้นมาพะนันขันต่อในระหว่างจำเลยซึ่งเป็นคนดู เสมอกันคนละ ๒ บาท ๕๐ สตางค์ โดยจำเลยคนหนึ่งถือหางเรือแข่งลำหนึ่งว่าเป็นฝ่ายชะนะ จำเลยอีกคนหนึ่งถือหางอีกลำหนึ่งว่าเป็นฝ่ายชะนะ.

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ.๒๔๗๘ มาตรา ๔,๑๒

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นเห็นว่าการการกระทำของจำเลยไม่เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ.๒๔๗๘ มาตรา ๑๒ เพราะการเล่นแข่งเรือนี้เป็นกีฬาที่คณะกรมการอำเภอเจ้าหน้าที่จัดให้มีขึ้นเพื่อความสนุกรื่นเริงในการนักขัตร์ฤกษ์ตามฤดูกาลหาใช่การเล่นซึ่งผู้จัดให้มีขึ้นเพื่อเป็นทางน้ำมาซึ่งผลประดยชน์แก่ผู้จัดหรือมีลักษระคล้ายกับวิ่งวัวคนไม่ และที่จำเลยให้การรับว่าได้กระทำผิดตามฟ้อง จะถือว่าจำเลยผิดเสมอไปไม่ได้ เพราะเมื่อฟ้องของโจทก์เองปรากฏชัดว่าการกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดตามกฎหมายที่โจทก์อ้างแล้ว ก็ลงโทษเลยไม่ได้ จึงพิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา