ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันคืนถังแก๊สหรือใช้ราคา 34,500 บาท กับดอกเบี้ย จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "ที่จำเลยฎีกาว่าตามฟ้องโจทก์เป็นเรื่องของการฟ้องเรียกทรัพย์คืนเพราะเหตุแห่งการเลิกสัญญา ซึ่งเป็นเรื่องของการผิดสัญญาทั่วไป จะนำประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 3 ลักษณะ 8 ว่าด้วยการรับขนมาใช้บังคับแก่กรณีหาได้ไม่นั้น ในปัญหาข้อนี้ ข้อเท็จจริงฟังได้ตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาแล้วจากพยานหลักฐานในสำนวนว่า จำเลยรับจ้างส่งถังแก๊สเปล่าของโจทก์จำนวนตามฟ้องจากจังหวัดตราดเพื่อไปส่งให้จำเลยร่วมที่กรุงเทพมหานคร โดยมีค่าระวางพาหนะ และจำเลยได้ออกใบรับรองให้โจทก์ผู้ส่งของนั้นไว้เป็นหลักฐานตามเอกสารหมาย จ.1แต่ปรากฏว่าถังแก๊สเปล่าจำนวนดังกล่าวสูญหายไม่ถึงมือผู้รับ ตามพฤติการณ์ดังกล่าว ศาลฎีกาพิเคราะห์แล้วเห็นว่า ข้อตกลงระหว่างโจทก์กับจำเลยเป็นข้อตกลงอันเกี่ยวกับการว่าจ้างจำเลยให้นำของไปส่งแก่ผู้รับ ณ จุดหมายปลายทาง ด้วยการที่โจทก์ยอมเสียค่าระวางพาหนะแก่จำเลยผู้ขนส่ง เป็นบำเหน็จตอบแทนเพื่อการขนส่งของนั้น ข้อตกลงดังกล่าวจึงเป็นที่เห็นได้ชัดว่าเป็นข้อตกลงของสัญญาว่าด้วยการรับขนของซึ่งเป็นนิติกรรมในลักษณะหนึ่งที่ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 3 ลักษณะ 8 ว่าด้วย การรับขนได้บัญญัติไว้โดยเฉพาะจะนำเอาลักษณะทั่วไปของสัญญาดังจำเลยอ้างมาใช้บังคับหาได้ไม่ ดังนั้นข้อความที่ยกเว้นหรือจำกัดความรับผิดในใบรับตามเอกสารหมาย จ.1 ที่จำเลยผู้ขนส่งออกให้แก่โจทก์ โดยโจทก์มิได้แสดงถึงข้อตกลงนั้นด้วย ข้อจำกัดความรับผิดในสัญญาดังกล่าวจึงตกเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 625"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา