ข้อเท็จจริงมีว่าจำเลยทั้งสามเป็นตำรวจสันติบาล ได้ร่วมกันทำบันทึกกับรายงานการเดินทาง และรายงานการใช้จ่ายค่าพาหนะและค่าที่พักในการไปราชการต่างจังหวัด อันเป็นความเท็จทั้งสิ้น ทั้งยังบันทึกในเอกสารเหล่านั้นว่า ตรวจแล้ว และปลอมลายเซ็นของผู้บังคับบัญชาลงใต้คำว่า ตรวจแล้ว นั้น ต่อมาได้นำเอกสารเหล่านี้เสนอผู้บังคับบัญชาชั้นสูงขึ้นไปอีก เพื่อให้เซ็นชื่อรับรองและส่งไปให้กองการเงินขอเบิกเงินตามจำนวนในเอกสารเหล่านั้น เพื่อหักใช้เงินที่จำเลยที่ 1 ได้ขอยืมทดรองเพื่อไปราชการในครั้งนี้

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่า เอกสารเหล่านี้เป็นเอกสารสิทธิอันเป็นเอกสารราชการ

จำเลยฎีกาฝ่ายเดียวว่า เอกสารเหล่านี้ไม่ใช่เอกสารสิทธิอันเป็นเอกสารราชการ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เอกสารเหล่านี้เป็นเอกสารสิทธิอันเป็นเอกสารราชการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 266(1) เพราะจำเลยทำขึ้นในการเบิกหักผลักส่งเงินที่จำเลยที่ 1 ยืมไปจากทางราชการตำรวจ และเมื่อจำเลยปลอมลายเซ็นผู้บังคับบัญชาใต้คำว่า"ตรวจแล้ว" แสดงว่าเจ้าพนักงานดังกล่าวได้ตรวจและรับรองเอกสารนั้นตามหน้าที่ อันเป็นผลให้จำเลยอยู่ในฐานะที่จะเบิกหักผลักส่งเงินที่จำเลยที่ 1 ยืมไปจากทางราชการ

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา