โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นลูกจ้างของโจทก์ ตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์โดยสารประจำทาง ระหว่างที่จำเลยเป็นลูกจ้างโจทก์จำเลยได้ปฏิบัติหน้าที่ตามทางการที่จ้างทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายหลายครั้ง โจทก์ในฐานะนายจ้างได้จ่ายค่าเสียหายแทนจำเลยไปแล้วจึงชอบที่จะได้ชดใช้คืนจากจำเลยตามที่กฎหมายกำหนด ขอให้บังคับจำเลยใช้เงินจำนวน 71,661.50 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า ฟ้องโจทก์ทุกข้อหามิใช่คดีที่อยู่ในอำนาจพิจารณาของศาลแรงงาน เหตุที่รถชนกันทั้งสองครั้งเกิดจากความประมาทของผู้ขับรถคันอื่นมิใช่ความประมาทของจำเลย จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดโจทก์จ่ายค่าเสียหายไปจึงไม่ผูกพันจำเลย จำเลยไม่เคยทำหนังสือรับสภาพหนี้ให้โจทก์ ฟ้องโจทก์ขาดอายุความแล้วเพราะฟ้องเกิน 1 ปีนับแต่วันละเมิด หรือนับแต่วันที่จำเลยทำหนังสือรับสภาพหนี้ต่อโจทก์

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยใช้เงินจำนวน 71,661.50 บาทพร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้อง (3 มิถุนายน 2536)จนกว่าจะใช้เงินเสร็จแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า "คดีมีปัญหาในชั้นนี้เพียงว่า ฟ้องของโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่าโจทก์ฟ้องว่าจำเลยขับรถยนต์โดยสารของโจทก์ในทางการที่จ้างโดยประมาทเลินเล่อชนรถของผู้อื่นได้รับความเสียหายโจทก์จ่ายค่าเสียหายแทนจำเลยไปแล้วจึงชอบที่จะได้ชดใช้คืนจากจำเลยตามที่กฎหมายกำหนด กรณีตามฟ้องจึงเป็นเรื่องนายจ้างซึ่งได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกเพื่อละเมิดอันลูกจ้างได้ทำ ใช้สิทธิเรียกร้องให้ลูกจ้างชดใช้คืนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 426 ซึ่งไม่มีกฎหมายบัญญัติอายุความไว้เป็นอย่างอื่น จึงมีอายุความสิบปีตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/30 โจทก์ฟ้องคดีนี้ภายในกำหนดสิบปีนับจากวันที่โจทก์ได้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้บุคคลภายนอก คดีของโจทก์จึงไม่ขาดอายุความศาลแรงงานกลางพิพากษาชอบแล้วอุทธรณ์ของจำเลยฟังไม่ขึ้น"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ