คดีสองสำนวนนี้พิจารณาพิพากษารวมกันโจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องมีใจความว่าจำเลยบุกรุกแย่งกรรมสิทธิ์ที่ดินสุเหร่า ขอให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกไปและห้ามเข้าเกี่ยวข้องต่อไป

จำเลยทั้งสองสำนวนให้การปฎิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยเกี่ยวข้องและให้รื้อถอนสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่พิพาท

จำเลยทั้งสองสำนวนอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองสำนวนฎีกา

ศาลฎีกาเห็ฯว่า ฟ้องของนายเหลดโจทก์ที่ฟ้องนายเรนเป็นจำเลยนั้น ได้กล่าวบรรยายในฟ้องว่า โจทก์เป็นโต๊ะอิหม่ามซึ่งเป็นหัวหน้าของคณะในทางศาสนาอิสลาม สุเหร่าที่พิพาทกันนี้ได้จดทะเบียนเป็นนิติบุคคลแล้ว ซึ่งศาลฎีกาได้พิเคราะห์พระราชบัญญัติมัสยิดอิสลาม พ.ศ.๒๔๙๐ แล้ว ไม่มีมาตราใดให้สิทธิหรืออำนาจแก่โต๊ะอิหม่ามฟ้องคดีแทนมัสยิดได้โดยลำพังดังนั้น นายเหลดมาเป็นโจทก์ฟ้องนายเรนจำเลยโดยที่นายเหลดมีฐานะเป็นโต๊ะอิหม่ามเป็นโจทก์ฟ้องคดีนี้โดยลำพัง จึงยังไม่มีอำนาจ ฎีกาของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น

ที่จำเลยฎีกาว่า สุเหร่าไม่ได้แจ้งการครอบครองที่พิพาท ถือได้ว่าได้สละสิทธิการครอบครองจึงไม่มีอำนาจฟ้องนั้น เห็นว่า ที่ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ.๒๔๙๗ บัญญัติให้ผู้ครอบครองที่ดินแจ้งการครอบครองไว้นั้น เป็นเรื่องที่รัฐประสงค์ที่จะทราบว่าผู้ใดมีสิทธิครอบครองที่ดินนั้นๆ ไม่ใช่ว่าถ้าไม่ได้แจ้งการครอบครองแล้ว ผู้ครอบครองที่ดินนั้นจะเสียไปซึ่งสิทธิครอบครองของเขา ฎีกาจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืนในสำนวนที่นายนี ขุนพยูนมุขมานิตเป็นจำเลย และพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ในสำนวนที่นายเรน นายเลิศ เป็นจำเลย.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา