นางหมู จำเลยเปนภรรยา ก. ผู้ร้องถูกศาลตัดสินให้ใช้เงินแทนลูกหนี้ในฐานเปนผู้ค้ำประกัน โจทก์จึงได้นำยึดทรัพย์สินสมรศระหว่าง น. กับ ก.

ก. ยื่นคำร้องคัดค้าน ๒ ข้อคือ ( ๑ ) ก. ไม่ต้องรับผิดในหนี้สินของ น. ที่เกิดขึ้น ( ๒ ) น. ไม่มีสิทธิ์ในสินสมรศที่ยึดนั้นเพราะ น. ไม่มีทุนสินเดิม

ศาลแพ่งแลศาลอุทธรณ์สั่งให้ยกคำร้องอ้างเหตุว่าทรัพย์ที่ยึดนั้นหาได้จากทุนของ ก. และในเรื่องทรัพย์ที่ยึดนั้นหาได้จากทุนของ ก. และในเรื่องทรัพย์ผัวเมียเปนคน ๆ เดียวกัน น. มีส่วนเปนเจ้าของทรัพย์สมรศรายนี้ด้วย

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามข้อคัดค้านของ ก. ข้อ ( ๑ ) หนี้สินเกิดจากการค้ำประกันไม่นำประโยชน์มาให้สามี และตามลักษณะกู้หนี้บทที่ ๑๗ ผู้รับผิดชอบในหนี้ของเมียฉะเพาะแต่เรื่องเมียไปกู้หนี้หรือมีหนี้สินอันเกี่ยวแก่การที่เปนประโยชน์เกี่ยวข้องมาถึงผัวด้วย แต่หนี้ทางประกันผัวไม่ได้ประโยชน์ และไม่มีกฎหมายว่าต้องรับผิดชอบส่วนข้อคัดค้านข้อ ( ๒ ) ศาลอุทธรณ์ไม่ได้ วินิจฉัย ข้อเท็จจริงว่า น. มีทุนสินเดิมมาอยู่กับ ก. หรือไม่ จึงย้อนนำนวนมาให้ ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยอีกครั้งหนึ่ง เพราะตาม พรบ ฎีกา อุทธรณ์ ม. ๘ เมื่อ ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายจะต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ ส่วนค่าธรรมเนียมในชั้นนี้ผู้ร้องชะนะฎีกาให้ โจทก์เสีย แต่ค่าธรรมเนียมในชั้นศาลเดิมแล ศาลอุทธรณ์ให้ศาลอุทธรณ์ พิพากษาใหม่

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา