โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยมีหน้าที่ต้องไปแสดงตนเพื่อลงบัญชีทหารณอำเภอท้องที่แต่จำเลยหาได้ไปแสดงตนไม่ จึงขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าจำเลยเกิดปี พ.ศ.๒๔๖๔ ตาม ม.๔(๑) แห่งพ.ร.บ.รับราชการทหาร ให้นับ ๑ ปีบริบูรณ์จาก พ.ศ.ที่เกิดซึ่งหมายความว่าอายุจำเลยครบ ๑ ปีบริบูรณ์ใน พ.ศ.๒๔๖๔ ฉะนั้นใน พงศ.๒๔๘๐ ที่โจทก์ฟ้องนี้จำเลยยังหามีอายุครบ ๑๗ ปีบริบูรณ์ไม่ จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาตัดสินว่าตามนัยฎีกาที่ ๖๙๑/๒๔๘๑ ได้ตัดสินเป็นบันทัดฐานไว้แล้วว่าให้นับ ๑ ปี บริบูรณ์จาก พ.ศ.ที่เกิดด้วย ฉะนั้นปี พ.ศ.๒๔๘๐ ย่อมเป็นปีที่จำเลยจะครบอายุ ๑๗ ปี บริบูรณ์และมีหน้าที่ไปแสดงตนเพื่อลงบัญชีทราบ เมื่อจำเลยไม่ไปก็มีผิดจึงพิพากษากลับให้ลงโทษจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา