โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้ง 4 ร่วมกันมีอาวุธปืนสำหรับใช้เฉพาะในการสงครามไว้ในครอบครอง ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ และริบของกลาง

จำเลยที่ 1 ให้การรับสารภาพ จำเลยที่ 2, 3, 4 ปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยที่ 1, 2, 4 มีความผิดตามฟ้อง ลงโทษจำคุกคนละ 12 ปี จำเลยที่ 1 ให้การรับสารภาพ ลดโทษให้คงจำคุก 6 ปี ยกฟ้องจำเลยที่ 3

จำเลยที่ 4 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ 4 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 2 ถึงแก่ความตายในระหว่างอายุความอุทธรณ์ สิทธินำคดีอาญามาฟ้องย่อมระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39 จึงให้จำหน่ายคดีสำหรับจำเลยที่ 2ส่วนคดีของจำเลยอื่นปรากฏว่าในระหว่างอายุความฎีกาได้มีพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2518 ออกใช้บังคับ ซึ่งมาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวให้โอกาสแก่ผู้มีอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน หรือวัตถุระเบิด สำหรับใช้เฉพาะการสงคราม นำมามอบให้นายทะเบียนท้องที่ภายใน 90 วัน นับแต่วันที่พระราชบัญญัติใช้บังคับ ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ ดังนั้น แม้จะฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ 4 มีอาวุธปืนสำหรับใช้เฉพาะการสงครามตามฟ้องไว้ในครอบครองจำเลยที่ 4 ก็ได้รับยกเว้นโทษตามบทกฎหมายดังกล่าว และเป็นเหตุในลักษณะคดีแม้จำเลยที่ 1 จะมิได้อุทธรณ์ฎีกาต่อมาก็ได้ประโยชน์จากบทกฎหมายดังกล่าวนี้ด้วย

พิพากษาแก้ ให้ยกฟ้องโจทก์ที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 1 และที่ 4

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา