โจทก์ทั้งสองฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่า โจทก์ทั้งสองเป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินโฉนดเลขที่ 1341 เฉพาะส่วนเนื้อที่ประมาณ 3 ไร่ 2 งาน โดยการครอบครองปรปักษ์ ให้จำเลยทั้งสี่ยอมให้โจทก์ทั้งสองลงชื่อถือกรรมสิทธิ์ร่วมในโฉนดดังกล่าวตามส่วนแล้วแบ่งแยกกรรมสิทธิ์ให้แก่โจทก์ทั้งสอง หากจำเลยทั้งสี่ไม่ปฏิบัติตามให้ถือเอาคำพิพากษาเป็นการแสดงเจตนาของจำเลยทั้งสี่โดยให้โจทก์ทั้งสองไปดำเนินการฝ่ายเดียว ห้ามจำเลยทั้งสี่และบริวารเข้าเกี่ยวข้องกับที่ดินส่วนของโจทก์ทั้งสองอีกต่อไป

จำเลยทั้งสี่ให้การว่า จำเลยทั้งสี่เป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ร่วมกันในที่ดินพิพาท โจทก์ทั้งสองครอบครองที่ดินพิพาทไม่ถึง 10 ปีขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า ที่ดินตามโฉนดเลขที่ 1341 เฉพาะส่วนอันเป็นบริเวณที่ตั้งบ้านของโจทก์ที่ 1 และอาณาเขตบริเวณโดยรอบบ้านเป็นเนื้อที่รวมกันประมาณ 60 ตารางวา ซึ่งอยู่ภายในกรอบเส้นสีน้ำเงินตามแผนที่วิวาท ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ที่ 1คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก ให้ยกฟ้องโจทก์ที่ 2

โจทก์ทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า โจทก์ทั้งสองได้กรรมสิทธิ์ที่ดินพิพาทภายในกรอบเส้นสีน้ำเงินเป็นเนื้อที่ 3 ไร่ 1 งาน60 ตารางวา ตามแผนที่วิวาท นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยทั้งสี่ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า นายเจริญได้ครอบครองที่ดินพิพาทโดยความสงบและโดยเปิดเผยด้วยเจตนาเป็นเจ้าของตั้งแต่ปี 2509 ตลอดมาจนนายเจริญถึงแก่ความตายในปี 2533เป็นเวลาเกินกว่า 10 ปี แล้วนายเจริญจึงได้กรรมสิทธิ์ในที่ดินดังกล่าวโดยการครอบครองตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1382 ซึ่งการได้มาซึ่งกรรมสิทธิ์ดังกล่าวเป็นทรัพย์สิทธิอันเป็นสิทธิอย่างหนึ่งที่เป็นมรดกตกทอดแก่ทายาทได้ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1599 และ 1600 จึงตกทอดได้แก่โจทก์ทั้งสองซึ่งเป็นบุตรของนายเจริญ แม้โจทก์ทั้งสองมิได้ครอบครองต่อเนื่องในที่ดินส่วนที่นายเจริญได้กรรมสิทธิ์โจทก์ทั้งสองก็ได้กรรมสิทธิ์ในที่ดินส่วนที่นายเจริญครอบครองมาโดยทางมรดก

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา