ปัญหาในชั้นนี้มีว่าความประสงค์ของ ป. ผู้ทำพินัยกรรม์นั้นใดตั้งใจให้แก่บุตร์ ( คือ โจทก์ ) หรือให้แก่ ก. บิดา ป.

ในพินัยกรรม์ปรากฏว่า " ข้าพเจ้ามีบุตร์ ๔ คนคือ… แต่บุตร์ของข้าพเจ้ายังปกครองทรัพย์ไม่ได้ ข้าพเจ้ามีทรัพย์สมบัติคือโฉนด…ข้าพเจ้าขอมอบให้ ก. แล ส. ผู้เปนบิดามารดาเปนผู้ปกครองแลทำกินเลี้ยงดูบุตร์ ฯลฯ " ดังนี้ ต่อมา ก. ไปโอนโฉนดใช่ชื่อตนผู้เดียว แล้วโอนที่ดิน ๑ แห่งให้แก่ จ.จำเลยไปโดย จ. ทราบแล้วว่าเปนทรัพย์ของ ป. พี่ชายภายหลัง ก. ตาย จ. ปกครองเด็กทั้ง ๔ คนนั้นมา และไม่ยอมให้พวก โจทก์รับทรัพย์ตามพินัยกรรม์

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างทั้ง ๒ ว่า ป. ผู้ทำพินัยกรรม์มีความประสงค์จะยกทรัพย์ของตนให้แก่บุตร์ หาใช่ให้แก่ ก. ไม่ใช่แต่เท่านั้นพะยานผู้นั่งเบิกความรับรองว่า ป. มีความประสงค์จะยกทรัพย์ให้แก่บุตร์จึงพิพากษาให้ทรัพย์ส่วนของ ป. ที่ทำไว้ในพินัยกรรม์เปนสิทธิ์แก่บุตร์ ป.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา