ข้อเท็จจริงได้ความว่า จำเลยทำยอมต่อศาลจะขายนาให้ โจทก์เปนเงิน ๗๖๐ บาทและ จำเลยก็รับต่อศาลว่าได้รับเงินจาก โจทก์แล้ว ๔๐๐ บาท ภายหลังนางเจียนได้ยึดที่รายพิพาทนี้ ศาลฎีกาได้ วินิจฉัยเด็ดขาดแล้ว่านางเจียนยึดไม่ได้ แต่บังคับให้นายเจิมใช้เงินซึ่งค้างขำระต่อศาลเพื่อนางเจียนจะได้ยึดใช้หนี้ นายเจิมจึงได้นำเงินมาวางศาล ๒๔๖ บาท + ที่นายขาบรับไปนั้นสมยอมกัน แต่ทั้ง ๒ ฝ่ายไม่ติดใจสืบพะยาน

ปัญหามีว่านายเจิมจะต้องใช้เงินอีก ๔๐๐ บาท หรือไม่

ศาลเดิมตัดสินว่านางเจียนไม่สืบพะยานจะชะนะคดีไม่ได้ ให้ยกคำร้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าศาลฎีกาตัดสินให้นายเจิมนำค่าที่ดินที่ค้างชำระมาส่งต่อศาล ที่นายเจิมชำระให้แก่นายขาบไม่ชอบด้วยกฎหมาย ให้นายเจิมวางเงิน ๔๐๐ บาทต่อศาล

ศาลฎีกาเห็นว่าเมื่อวันที่ ๓๑ ธันวาคม พ.ศ. ๖๘ นายขาบรับต่อศาลว่าได้รับเงิน ๔๐๐ บาทจากนายเจิมแล้ว และศาลฎีกาได้ตัดสินให้นายเจิมชำระเงินที่ค้างชำระเมื่อวันที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ. ๖๙ เพราะฉะนั้นศาลฎีกาตัดสินให้วางฉะเพาะจำนวนเงินที่ค้าง เมื่อนายเจิมได้ใช้เงินก่อนนางเจียมยึดที่ดิน ก็ต้องสันนิษฐานไว้ก่อนว่านายเจิมได้ชำระเงินโดยสุจริต เมื่อนางเจียมไม่สืบหักล้างข้อนี้ คำร้องของนางเจียนฟังไม่ขึ้น จึงตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ ยืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา