ทางพิจารณาปรากฏว่ามีผู้ร้ายใช้ปืนยิงไปทางเรือน อ. ๑ นัด โจทก์มีพยานคือ อ. และ ช. เบิกความว่าเห็นตัวผู้ร้าย พยานจึงไล่ตามไปประมาณ ๓๐ เส้น ผู้ร้ายตกม้า พวกพยานจึงเข้าล้อมจับผู้ร้าย เอาปืนยิงนายอ้า พวกพยานตาย พวกพยานจับผู้ร้ายได้ คือตัว จำเลย

ศาลเดิมเชื่อว่าจำเลยยิงปืนนัดแรก จึงตัดสินว่า จำเลยมีผิดตาม ม. ๒๕๐ ข้อ ๓

ศาลอุทธรณ์ไม่เชื่อว่าจำเลยได้ยิงปืนนัดแรกพวกผู้ตายเข้ากลุ้มรุมทำร้าย จำเลย ๆ ยิงปืนไปเพื่อป้องกันตัว ไม่มีผิด

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยมีปืนแก๊ป ถ้า จำเลยยิงนัดแรกแล้ว และพวกผู้ตายก้ได้ออกไล่ติด ๆ ไป เช่นนี้ จำเลยไม่มีเวลาประจุปืนนัดที่ ๒ ยิงนายอ้าตายได้ ความสงสัยข้อนี้ โจทก์ไม่มีพยานมาสืบให้เห็นว่า จำเลยมีโอกาสประจุปืนนัดที่ ๒ ในระยะติด ๆ กัน ( บนหลังม้า ) จึงไม่เชื่อคำของ อ. และ ช. อาจจะมีผู้ยิงมาก็ได้ เพราะหน้าบ้าน อ. มีผู้มายิงสัตว์ป่าเสมอ ๆ พวก อ. เข้าใจเอาเองว่า จำเลยเปนผู้ยิง จึงเข้ากลุ้มรุมทำร้าย จำเลย ๆ ยิงนายอ้าตายเช่นนี้ ได้ชื่อว่าทำการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ ตาม ม. ๕๐

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา