โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277, 317, 91

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277 วรรคแรก, 317 วรรคสาม,91 ความผิดฐานพรากเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดาผู้ปกครองโดยปราศจากเหตุอันสมควรเพื่อการอนาจาร ให้จำคุก 5 ปี ฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกินห้าปีโดยเด็กยินยอม แม้จำเลยกระทำชำเรา 2 วันก็ถือได้ว่าเป็นการกระทำที่ต่อเนื่องจากเจตนาเดิมจึงเป็นความผิดกรรมเดียว ให้จำคุก 8 ปี รวมให้จำคุก 13 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาขอให้ลงโทษสถานเบา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "สำหรับความผิดฐานพรากเด็กไปเสียจากบิดามารดาผู้ปกครอง ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 317 วรรคสามมีกำหนด 5 ปี นั้น เป็นกรณีต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคแรกที่จำเลยฎีกาขอให้ลงโทษสถานเบาในความผิดฐานนี้นั้นเป็นฎีกาโต้แย้งดุลพินิจในการกำหนดโทษอันเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ศาลฎีกาไม่อาจรับวินิจฉัยให้ได้ ส่วนความผิดฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกิน 15 ปี ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 วรรคแรก มีกำหนด 8 ปีนั้น เห็นว่า ขณะเกิดเหตุผู้เสียหายมีอายุ 14 ปีเศษ น่าจะมีความรู้ทางเรื่องเพศได้พอสมควร ทั้งก่อนเกิดเหตุผู้เสียหายรักใคร่ชอบพออยู่กับจำเลยมาก่อน ที่ผู้เสียหายยินยอมให้จำเลยเข้าไปกระทำชำเราภายในบ้านและสถานที่อื่นก็ด้วยความสมัครใจและยินยอมของผู้เสียหาย ความผิดของจำเลยจึงไม่ร้ายแรงนัก ที่ศาลล่างทั้งสองลงโทษจำคุกมาดังกล่าวจึงหนักไป สมควรที่จะลงโทษจำเลยในสถานเบาโดยให้จำคุกในอัตราขั้นต่ำของกฎหมาย"

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ลงโทษจำคุกตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277 วรรคแรก มีกำหนด4 ปี รวมโทษจำคุก 9 ปี นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ