คดีนี้โจทก์ไม่มีประจักษ์พะยาน คงมีแต่พะยานประพฤติเหตุว่า จำเลยได้บอกพะยานว่าจำเลยเปนผู้ยิงนายหอม กับมีคำให้การว่าของ จำเลยในชั้นไต่สวนว่า จำเลยตั้งใจจะยิงไก่ป่า จำเลยไม่ทันเห็นนายหอม ลูกปืนถูกนายหอมตาย จำเลยได้ไปบอกกับภรรยา จำเลยให้มาช่วยหามนายหอมแต่ก็หามไม่ไหว จำเลยจึงได้ไปบอกกับภรรยานายหอม แต่ไม่กล้าบอกว่าตัว จำเลยเปนผู้ยิง ครั้นมาชั้นศาล จำเลยปฏิเสธว่าไม่ได้ให้การดังนั้น ที่เซ็นชื่อไปโดยไม่ทราบข้อความ แต่โจทก์มีคำปลัดอำเภอให้การว่าที่ จำเลยให้การนั้น ได้ให้การโดยสมัคใจเอง ไม่มีการบังคับขู่เข็ญแต่อย่างใด ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา

ศาลอุทธรณ์ตัดสินยกฟ้อง โดยฟังว่าคำรับของจำเลยนี้ได้ให้การตามคำแนะนำของเจ้าพนักงานโดยไม่สมัคใจ จะยกขึ้นประกอบการวินิจฉัยไม่ได้ ให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาเห็นว่าตามคำของปลัดอำเภอเบิกความว่าจำเลยให้การโดยสมัคใจ จึงรับฟังไว้ประกอบการ วินิจฉัยได้ แต่ จำเลยมีผิดฐานไรนั้น เห็นว่า จำเลยตั้งใจยิงไก่แต่พลาดไปถูกนายหอมตาย โดยไม่เห็นนายหอมเพราะกอไผ่บังตัวนายหอมอยู่จำเลยไม่ใช้ความระมัดระวังในการที่ใช้อาวุธอันร้ายแรง จำเลยมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยประมาทตาม ม. ๒๕๒ กะทงหนึ่งกับมีผิดฐานมียืนโดยไม่ได้รับอนุญาตตาม ม. ๓๔ แห่ง พรบ อาวุธปืน ร.ศ. ๑๓๑ อีกกะทงหนึ่ง ให้จำคุก ๓ ปีกับปรับ ๕๐ บาท

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา