พลตำรวจ จ.ซึ่งหนีราชการตำรวจกับพวกพากันไปซื้อของที่ร้าน ม. แต่เวลานั้น ม. ฮ.กับพวกกำลังเล่นไพ่กันอยู่ไม่มีใครลุกขึ้นหยิบให้ จ.พูดว่าพวกที่เล่นไพ่จองหอง ทันใดนั้นพวกที่เล่นไพ่ก็เลิก และคนหนึ่งร้องขึ้นว่า+ ม. ฮ.กับพวกรวมกันเข้าทำร้าย จ. โดย ม. ฮ.ใช้สามง่ามแทง พวกอีกคนหนึ่งใช้ปืนยิง จ.ถึงแก่ความตายดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๔๙ ให้ประหารชีวิต บ.จำคุก ม. ฮ.ตลอดชีวิต

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า คดีฉะเพาะตัว บ.จะฟังว่าเปนผู้ยิง จ.ไม่ถนัด และพะยานของ บ.ก็มีหลักฐานมั่นคงลบล้างคำพะยานโจทก์ได้ให้ปล่อย บ.ไป ส่วน ม. ฮ. นั้นเห็นว่า กรณีที่เกิดขึ้นเปนการวิวาทต่อสู้กัน จะฟังว่า ม. ฮ. สมคบกันฆ่า จ.ไม่ได้ จึงให้ลงโทษจำคุก ม. ฮ.คนละ ๒ ปีตามมาตรา ๒๕๔

ศาลฎีกาตัดสินแก้ว่า ไม่ใช่เปนกรณีวิวาทเพราะคำว่าวิวาทในกฎหมายจะต้องปรากฎว่าทั้ง ๒ ฝ่ายต่างเจตนาจะเข้าต่อสู้กัน แลคำพูดของ จ.ว่าจองหองนั้น ยังไม่ควรฟังว่า จ.เปนผู้ก่อวิวาท ทั้งในคดีนี้ได้ความว่า มีพวกของจำเลยคนหนึ่งร้องว่าเลี๊ยะ ทันใดนั้น ม. ฮ.กับพรรคพวกก็รวมกันเข้าทำร้าย จ.ดังนี้ ไม่มีทางที่จะแยกออกได้ว่าพวกนั้นมีเจตนาฉะเพาะตัวโดยไม่ช่วยผู้อื่นในพวกเดียวกันทำร้าย จ. ลักษณการเช่นนี้ฟังได้ว่าเปนการสมคบกันกระทำผิดกฎหมายตามมาตรา ๖ ข้อ ๘ ม. ฮ. ต้องมีผิดตามมาตรา ๒๔๙ ให้จำคุกคนละ ๒๐ ปี ส่วน บ. ยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา