คดีนี้ได้ความจากเด็กหญิงเจ้าทุกข์ว่า ขณะที่ จ.เดิรไปโรงเรียน จำเลยได้เข้าอุ้ม จ.ขึ้นแก้ผ้านุ่งแล้วเอามือคลำของกับ จ. นอกจากคำเจ้าทุกข์โจทก์ยังมี ต.และ ข.พะยานเบิกความว่าในเวลาใกล้ชิดกับที่ จ.ถูกทำอนาจาร พะยานไม่พบ จ.กำลังร้องไห้ และเห็น จ.ถือชายผ้าที่ถูกแก้หลุดเดิรมา ทั้ง จ.ได้บอกแก่พะยานว่าจำเลยได้ทำอนาจารแก่ จ.ดังนี้

ศาลเดิมตัดสินให้จำคุกจำเลยตาม ม.๒๔๕ ตอน ๒ มีกำหนด ๑๘ เดือน

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับให้ยกฟ้อง โดยไม่เชื่อว่าจำเลยได้ทำอนาจาร จ. เพราะโจทก์มีแต่คำเจ้าทุกข์เดียวเบิกความ นอกนั้นเปนแต่พะยานบอกเล่า

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่ศาลอุทธรณ์ว่าพะยานโจทก์นอกจากเจ้าทุกข์เปนแต่พะยานบอกเล่านั้นยังไม่ชอบ เพราะพะยานเหล่านั้นได้เห็นกิริยาของ จ.เปนข้อประกอบอยู่ด้วย ไม่มีเหตุสงสัยว่า จ.จะแกล้งกล่าวเท็จใส่ความจำเลย จึงให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ คงบังคับคดียืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา