จำเลยเช่าโรงเรือนโจทก์ตั้งแต่ต้นปี พ.ศ.๒๔๘๒ ค่าเช่าเดือนละ ๒๐ บาท เช่าได้สัก ๒ - ๓ เดือนก็เริ่มติดค้างค่าเช่าชำระไม่หมดบ้าง ชำระเก่าค้างใหม่บ้าง โจทก์ทวงถามก็ผัดเรื่อย ๆ มา ในที่สุดโจทก์มีจุดหมายบอกเลิกสัญญาและให้ออกจากที่เช่าภายใน ๑ เดือน เมื่อครบกำหนดแล้ว จำเลยไม่ยอมออก โจทก์จึงฟ้องขับไล่.

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลย.

ศาลอุทธรณ์ยกฟ้องโดยกล่าวว่าโจทก์ไม่ได้บอกกล่าวให้จำเลยชำระค่าเช่าก่อนมาตรา ๕๖๐.

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้ จำเลยผิดสัญญา โจทก์มีหน้าที่ต้องแสดงเจตนาเลิกสัญยาแก่จำเลยตามประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๓๘๖ คดีนี้ค่าเช่นกำหนดส่งเป็นเดือนตามมาตรา ๕๖๐ ผู้ให้เช่าต้องบอกล่าวผู้เช่าให้ชำระค่าเช่าภายในเวลาใดซึ่งไม่น้อยกว่า ๑๕ วัน แต่คดีนี้โจทก์มิได้กำหนดเวลาให้ชำระค่าเช่าดั่งกล่าวนั้น จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา