ข้อเท็จจริงได้ความว่าโจทก์กับพวกได้ลงทุนปฏิสังขรณ์วัดเขาพนมวังซึ่งเป็นวัดร้างและปลูกสร้างสำนักสงฆ์ขึ้น ได้นิมนต์พระภิกษุไปจำพรรษาในวัดนั้น ต่อมาจำเลยซึ่งเป็นนายอำเภอได้ออกคำสั่งห้ามมิให้โจทก์ปลูกสร้างสำนักสงฆ์ต่อไป ที่สร้างแล้วให้รื้อภายใน ๑๕ วัน โจทก์ได้ทราบคำสั่งแล้วไม่ปฏิบัติการ จำเลยจึงเรียกตัวโจทก์ไปสอบสวนและควบคุมโจทก์ไว้ในที่สุดอัยยการส่งฟ้องยังศาล แต่ศาลยกฟ้อง โจทก์จึงได้ฟ้องคดีนี้ขอให้ลงโทษจำเลย.

ศาลชั้นต้นตัดสินว่าจำเลยมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๗๐.

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์.

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าพระราชบัญญัติปกครองคณะสงฆ์ให้อำนาจจำเลยดูแลวัดร้าง การที่โจทก์มาทำอะไรในวัดร้านี้ โดยมิได้ขออนุญาตจากจำเลยก่อนจึงเป็นการมิชอบ จำเลยย่อมมีอำนาจที่จะจัดการตามที่จำเลยได้กระทำไปได้ ไม่เป็นการผิดกฎหมาย จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา