โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 24 กันยายน 2514 เวลากลางวันจำเลยได้บังอาจมีเฮโรอีนไฮโดรคลอไรด์หนัก 65.65 กรัม และมอร์ฟีนหนัก 36.50 กรัม อันเป็นยาเสพติดให้โทษที่ต้องห้ามโดยเด็ดขาดไว้ในความครอบครอง และจำเลยได้บังอาจขาย จำหน่าย จ่ายแจกให้ผู้อื่นและเสพเข้าร่างกาย ซึ่งเฮโรอีนไฮโดรคลอไรด์และมอร์ฟีนอันเป็นการละเมิดต่อพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ เหตุเกิดที่ตำบลช้างคลานอำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2465 มาตรา 20 ทวิ, 20 ตรี, 22, 29พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2504 มาตรา 6, 7,8, 12 ให้ริบของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2465 มาตรา 20 ทวิ, 20 ตรี,22, 29 พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2504มาตรา 6, 7, 8, 12 ให้ลงโทษตามมาตรา 20 ทวิ, 29 พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2504 มาตรา 6 ซึ่งเป็นกระทงที่หนักที่สุดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 ให้จำคุก 12 ปีของกลางริบ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยมีเฮโรอีนไฮโดรคลอไรด์และมอร์ฟีนของกลางไว้เพื่อจำหน่ายจริง แต่ยังฟังไม่ได้ว่าจำเลยเสพเฮโรอีน แล้ววินิจฉัยข้อกฎหมายว่าที่จำเลยยื่นคำแถลงการณ์ว่า ศาลจังหวัดเชียงใหม่ไม่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้ นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ได้มีประกาศพระบรมราชโองการเลิกใช้กฎอัยการศึกในจังหวัดเชียงใหม่ตั้งแต่วันที่ 25 พฤษภาคม 2514 เวลา 6.00 นาฬิกาก่อนเกิดเหตุคดีนี้แล้ว ศาลจังหวัดเชียงใหม่จึงมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้

พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พุทธศักราช 2465 มาตรา 20 ทวิ วรรค 2, 3 พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2504 มาตรา 6 ให้ลงโทษตามมาตรา 20 ทวิ วรรค 3 ซึ่งเป็นกระทงหนักที่สุดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 จำคุก 12 ปี เฮโรอีนไฮโดรคลอไรด์และมอร์ฟีนของกลางให้ริบ ของกลางนอกจากนี้คืนเจ้าของ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา