จำเลยเปนปลัดอำเภอจ้าง ผ.จ.ถ่อเรือจากอำเภอโพนพิสัยไปส่งเงินที่จังหวัดหนองคายทั้งขาไปแลกลับรวม ๔ วันเปนเงิน ๔ บาทแต่จำเลยทำใบสำคัญให้ ผ.ลงพิมพ์ลายมือเบิกเงินต่อคลัง ๑๐ บาท ว่าได้จ้างเหมาจากอำเภอไชยบุรีถึงหนองคายทั้งไปแลกลับแล้วจำเลยจ่ายเงินให้ ผ.ไป ๔ บาท อีก ๖ บาทจำเลยเอาไว้เปนประโยชน์ตนเสีย

ศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์เห็นว่า ใบสำคัญที่จำเลยเบิกเงินจากคลังนั้น เปนหนังสือราชการตาม ม.๖ ข้อ ๑๙-๒๐ จำเลยต้องมีผิดตาม ม.๒๒๒ ข้อ ๒ แล ๒๒๕ ข้อ ๑ ประกอบด้วย ม.๑๓๒-๒๒๙ แต่โจทก์ฟ้องตาม ม.๒๒๕ จึงตัดสินให้ลงโทษจำคุกจำเลยฐานปลอมหนับงสือซึ่งเปนบทที่หนักแต่กะทงเดียวมีกำหนด ๓ ปี ลดตาม ม.๕๙ เสียกึ่งหนึ่งคงเหลือ ๑ ปี ๖ เดือน

จำเลยฎีกาเปนปัญหาข้อกฎหมายว่าใบสำคัญเบิกเงินที่จำเลยเขียนเกินความจริงไปนั้น จะถือว่าเปนการต่อเติมข้อความในหนังสือที่แท้จริงตาม ม.๒๒๒ ข้อ ๒ ไม่ได้

ศาลฎีกาตัดสินแก้ว่า จำเลยไม่มีผิดฐานปลอมหนังสือ เพราะใบสำคัญที่จำเลยเบิกนั้น ผ.ได้ลงพิมพ์ลายมือให้จำเลยจะฟังว่าเปนใบสำคัญปลอมไม่ได้ แต่ใบสำคัญนั้นจำเลยทำขึ้นเพื่อให้เจ้าพนักงานหลงเชื่อว่าจำเลยได้จ่ายเงินไปจริง จำเลยจึงมีผิดฐานฉ้อตาม ม .๓๐๔ ให้จำคุกจำเลยตามที่ศาลล่างกำหนดมา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา