โจทก์ฟ้องว่าจำเลยวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน นายนิตย์มีบาดเจ๊บสาหัสประกอบด้วยทุกข์เวทนากล้าเกิน ๒๐ วัน นายเสมมีบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตาม มาตรา ๒๕๔,๒๕๖

จำเลยทั้ง ๒ ให้การรับสารภาพตามฟ้อง

ศาลชั้นต้นลงโทษนายนิตย์ตามมาตรา ๒๕๔ นายเสมตามมาตรา ๒๕๖

นายเสมอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าบาดแผลของนายนิตย์จะมีอาการเกิน ๒๐ วันหรือไม่ เป็นเหตุการณ์ภายหน้า คำรับเกินความจริง ไม่ควรรับฟัง จึงพิพากษาแก้ให้ลงโทษนายเสมตามมาตรา ๒๕๔

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า คดีชะนิดนี้ตามวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๑๗๖ ศาลไม่จำต้องฟังคำรับของจำเลยเป็นยุตติเสมอไป คดีนี้ในเวลาที่จำเลยให้การนายนิตย์รักษาตัวได้ ๕ วันเท่านั้น ซึ่งอาการสาหัสยังไม่เห็นผล ในใบบันทึกของแพทย์เห็นว่ารักษาประมาณ ๒๕ วัน หาย ก็ได้ยืนยันว่าถึงทุพพลภาพทุกขเวทนากล้าและไม่สามารถประกอบการเลี้ยงชีพได้ตามปกติเกิน ๒๐ วัน คดีนี้โจทก์แถลงว่าไม่ติดใจ สืบพะยานจึงไม่ต้องย้อนสำนวนไม่ให้โจทก์สืบพะยาน จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา