โจทย์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่รายพิภาษโดยกล่าวว่าจำเลยได้เช่าโจทย์ทำ ชั้นแรกจำเลยให้การว่านารายนี้เปนนาของ พ. จำเลยได้เช่าจาก พ.ทำ ภายหลังจำเลยยื่นคำร้องขอแก้คำให้การ และจะนำสืบว่า เปนที่นาของจำเลยเอง

ศาลต่างประเทศเห็นว่าคำร้องของจำเลยถูกระเบียบแล้ว ให้สืบพยานจำเลยในข้อที่เพิ่มเติมแก้คำให้การนั้น

ศาลอุทธรณ์กรุงเทพฯ เห็นว่า คำร้องขอแก้คำให้การของจำเลยมีเหตุผลต่าง ๆ ที่ศาลไม่ควรรับไว้พิจารณา จึงพิพากษาให้ขับไล่จำเลย

ศาลฎีกาเห็นว่า เรื่องนี้ศาลอุทธรณ์กรุงเทพฯ ได้ฟังข้อเท็จจริงแล้วว่า เมื่อยื่นฟ้องแล้ว ไม่มีเหตุผลอันใดซึ่งจะกระทำให้ผู้ฎีกาจะต้องเปลี่ยนแปลงคำให้การเดิมเกิดขึ้นเลย ในฎีกาจำเลยเองก็รับว่า จำเลยเปลี่ยนแปลงคำให้การเดิมก่อนพิจารณาก็เพราะรู้สึกว่า พ.จะไม่ช่วยเหลือจริงแลตามเหตุผลต่าง ๆ ก็ได้ความชัดว่า ศาลต่างประเทศไม่มีอำนาจที่จะใช้ดุลพินิจยอมรับคำให้การเพิ่มเติมตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาแพ่งมาตรา ๒๔ ซึ่งเปนข้อบังคับสำหรับคำร้องเพิ่มเติมในระหว่างพิจารณา จึงพิพากษาทับสัตย์ศาลอุทธรณ์

คดีที่ต้องพิจารณาตามสัญญาทางพระราชไมตรีระหว่างกรุงสยามกับอังกฤษนั้น คู่ความจะฎีกาได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมายเท่านั้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา