โจทก์ฟ้องคดีนี้ต่อศาลอาญาโดยบรรยายฟ้องว่า (ขณะฟ้อง) จำเลยอายุ 18 ปี เมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 2518 (ขณะจำเลยอายุ 15 ปี) จำเลยได้ทำการชิงทรัพย์สร้อยคอทองคำของนางสาววัชฎา ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 339

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า ขณะจำเลยกระทำผิดอายุไม่เกิน 16 ปีบริบูรณ์อยู่ในอำนาจศาลคดีเด็กและเยาวชน พนักงานสอบสวนไม่ขอผัดฟ้องต่อ ศาลคดีเด็กและเยาวชนกลางมีคำสั่งปล่อยจำเลย โจทก์ยื่นฟ้องจำเลยต่อศาลอาญาโดยไม่รับอนุญาตจากอธิบดีกรมอัยการได้พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้องให้จำคุก 7 ปี

จำเลยอุทธรณ์ว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยไม่ได้กระทำผิด ไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยประเด็นอื่นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยถูกจับในข้อหาฐานชิงทรัพย์นางสาววัชฎาขณะจำเลยอายุ 15 ปีเศษ มีภูมิลำเนาอยู่ในกรุงเทพมหานคร พนักงานสอบสวนควบคุมตัวจำเลยไว้ 30 วัน แล้วทำบันทึกส่งตัวไปยังสถานพินิจและคุ้มครองเด็กกลาง และยื่นคำร้องต่อศาลขอผัดฟ้องมีกำหนด 15 วัน ต่อจากนั้นไม่ได้ขอผัดฟ้องอีก ศาลมีคำสั่งปล่อยจำเลย พนักงานสอบสวนทำการสอบสวนต่อไปแล้วส่งสำนวนให้พนักงานอัยการและจับจำเลยมาฟ้องข้อหาฐานความผิดดังกล่าวต่อศาลอาญาขณะจำเลยมีอายุ 17 ปีเศษ การที่พนักงานสอบสวนมิได้ขอผัดฟ้องอีกจนศาลมีคำสั่งปล่อยจำเลยนั้น ฟังได้ว่าเป็นการพ้นระยะเวลาผัดฟ้องจำเลยตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 24 ทวิ วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีเด็กและเยาวชน พ.ศ. 2494 แก้ไข (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2506 มาตรา 8 ซึ่งมาตรา 24 จัตวา บัญญัติห้ามมิให้พนักงานอัยการฟ้องคดีเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 24 ทวิ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากอธิบดีกรมอัยการความในบทบัญญัติดังกล่าวไม่ได้ระบุว่าห้ามฟ้องต่อศาลใด จึงมีความหมายว่าคดีดังกล่าวห้ามฟ้องต่อศาลทุกศาล ในกรณีที่เป็นผลร้ายแก่จำเลยนั้นจะต้องตีความตามตัวบทกฎหมายโดยเคร่งครัด ข้อห้ามนี้จึงมีอยู่ตลอดไป แม้จำเลยจะมีอายุเกินกำหนดที่จะอยู่ในอำนาจศาลคดีเด็กและเยาวชนกลางก็ตาม ข้อห้ามดังกล่าวยังคงไม่หมดไปโจทก์จึงนำคดีที่ถูกห้ามฟ้องมาฟ้องต่อศาลอาญาไม่ได้ และคดีฟังไม่ได้ว่าโจทก์ได้รับอนุญาตจากอธิบดีกรมอัยการให้ฟ้องคดีนี้ในขณะที่จำเลยมีอายุอยู่ในอำนาจศาลคดีเด็กและเยาวชนกลาง โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง ไม่จำต้องวินิจฉัยประเด็นอื่น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา